«تحليل شعر واحه‌اي در لحظه سهراب سپهري بر مبناي بنيان‌هاي عرفان بوديستي و اسلامي»

سهراب سپهري شاعر بزرگ معاصر با عرفان اسلامي آشناست. تأثيرپذيري وي از عرفان اسلامي و به ويژه انديشه‌هاي مولانا را در مجموعةشرق اندوه به وضوح مي‌توان ديد. علاوه بر آن سير آفاقي‌اش در معابد شرق دور، موجبات آشنايي او را با آيين بوديسم و ذن و طريقة عرفاني آنان فراهم آورد. او خود در كتاب اتاق آبي به اين مسأله اشاره مي‌كند. با وجود اينكه زمينه و پايه‌هاي عرفان سپهري را، عرفان اسلامي، بوديسم و ذن تشكيل مي‌دهند اما بايد گفت عرفان او تلفيق ويا التقاط اين طريقه‌ها نيست؛ بلكه سپهري از هر سه عبور مي‌كند و به معرفت خاص خويش مي‌رسد. غايت در سلوك اسلامي، رسيدن به مقام مشاهده است و در عرفان بودايي رسيدن به «سمادي» و در ذن «ساتوري». شعر واحه‌اي در لحظه نيز رسيدن به شهود است، سپهري در اين شعر، شهود خويش را گزارش مي‌كند. اما شهود او برخلاف فرقه‌هاي ياد شده، نه در عالم لاهوت بلكه در ناسوت و نه در افلاك بلكه در خاك است. او خاك را به تماشا نشسته است وشهودش را گزارش مي‌كند.