اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر فرسودگي شغلي، فرسودگي زناشويي و تاب‌آوري خانواده پرستاران در زمان شيوع كوويد-19

مقدمه: با توجه به اهميت شغل پرستاري كه حلقه اتصال بين سازمان بهداشت و درمان كشور و بيماران است، اغلب پژوهش‌هاي اخير، درصدد بررسي مشكلات شغلي و خانوادگي پرستاران بوده و پژوهش‌هاي كمتري به مداخله و رويكردهاي درماني در اين خصوص پرداخته‌اند. پژوهش حاضر با هدف اثربخشي درمان گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد بر فرسودگي شغلي، فرسودگي زناشويي و تاب‌آوري خانواده پرستاران متأهل انجام گرفته است.مواد و روش‌ها: روش پژوهش آزمايشي با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون-پيگيري بود. جامعه آماري همه پرستاران يكي از بيمارستان‌هاي تهران در سال 1399-1401 در دوران شيوع كرونا بود. نمونه شامل 24 پرستار (12 نفر گروه آزمايش و 12 نفر گروه كنترل) بودند كه به روش نمونه‌گيري تصادفي ساده انتخاب شدند. پرسشنامه‌هاي مورد استفاده در اين پژوهش پرسشنامه فرسودگي شغلي مسلش (1981)، فرسودگي زناشويي پاينز (1996) و تاب‌آوري خانواده سيكسبي (2005) بود. داده‌ها با آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر و آزمون تعقيبي بونفروني تحليل شدند.يافته‌ها: نتايج نشان داد كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد منجر به كاهش معنادار (0.01 P) فرسودگي شغلي، فرسودگي زناشويي و افزايش معنادار تاب‌آوري خانواده در پرستاران متأهل شده است (0.01 P). همچنين در مراحل پيگيري، اثر درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر فرسودگي شغلي حفظ شده است (0.01 P).نتيجه‌گيري: از مهم‌ترين كاربردهاي مبتني بر يافته‌هاي به دست آمده در اين مطالعه مي‌توان به اين نكته اشاره كرد كه با تمركز بر فرآيندهاي پذيرش و تمركز ذهني مي‌توان به كاهش فرسودگي شغلي و زناشويي پرستاران كمك كرد. برهمين اساس، پيشنهاد مي‌شود سياست‌گذاران حوزه بهداشت و درمان نسبت به اين رويكرد درماني در تصميم‌گيري‌هاي خود توجه داشته باشند.