تدوين چارچوب طراحي مسكن مطلوب در بافت ‌هاي فرسوده شهري؛ نمونه موردي: بافت فرسوده منطقه6 مشهد

بافت‌هاي فرسوده شهري با قشر متفاوتي از ساكنان در آن، امروزه در محاصره توسعه جديد قرار گرفته است و از نظر ساختاري و عملكردي دچار كمبودهايي مي‌باشد. اين بافت‌ها به سبب مشخصه‌هاي اقتصادي، فرهنگي، اجتماعي و كالبدي خود نيازمند توجه بيشتر در طراحي مسكن مي‌باشند. در اتخاذ هر گونه تصميم در تامين مسكن بافت فرسوده علاوه بر جامعيت در تدوين معيارها، توجه به خواست و تمايلات ساكنان اهميت مي‌يابد و پذيرش و تطبيق ويژگي‌هاي تصميم ارايه شده با آداب و رسوم و شيوه زندگي افراد، اقتصاد حاكم بر خانواده‌ها و مسائل محيطي و حقوقي از دلايل موفقيت اين طرح‌ها مي‌باشد. اين پژوهش سعي بر آن شده است تا با رويكردي تحليلي پيمايشي و با استفاده از مطالعات اسنادي و ميداني در كنار تدوين معيارهاي جامع مسكن مطلوب در ابعاد كالبدي، اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي، محيطي و حقوقي، مسائل آشكار و پنهان بافت‌هاي فرسوده شهري منطقه 6 مشهد شناسايي شود و از طريق مشاركت ساكنان به تبيين چارچوبي كه مي‌تواند پايه طراحي هر واحد مسكوني در بافت‌هاي فرسوده باشد، دست يافت. نتايج اين پژوهش نشان مي‌دهد كه در بين معيارهاي مطلوبيت مسكن، بعد اجتماعي به عنوان پر اهميت‌ترين و بعد حقوقي به عنوان كم اهميت‌ترين معيارها محسوب مي‌شوند. همچنين تفاوت زيادي بين ويژگي‌هاي مسكن مطلوب در بافت فرسوده و الگوهاي عام ارايه شده در ساخت و سازهاي جديد مي‌باشد.