كاربست رويكرد بايو ميميكري در طراحي شهري و سياست‌گذاري مبتني بر چرخه‌هاي غير سلسله مراتبي و تغييرات زماني در بافت هاي ارزشمند؛ بررسي موردي: بافت تاريخي گرگان

تضييع هويت بافت‌هاي شهري و به‌طور خاص بافت‌هاي ارزشمند تاريخي، حاكي از لزوم توجه به تناسب سياست‌هاي كنترل توسعه با فرآيندهاي پوياي تغيير در طول زمان است. ازآنجاييكه بافت‌هاي تاريخي خود برآيندي از چندين اكوسيستم طبيعي هستند و در قالب يك كليت جلوه مي‌كنند، براي ادامه حيات خود به دگرديسي لايه‌هاي تشكيل‌دهنده اين كليت نياز دارند. ازاين‌رو به نظر مي‌رسد الهام از تناسبات سيستم‌هاي طبيعي به‌منظور كاربست در سيستم‌هاي انساني (بايوميميكري) بتواند در صورت‌بندي لايه‌هاي سياست‌گذاري بافت‌هاي تاريخي قابل‌استفاده باشد. پژوهش حاضر به دنبال كاوشي در ويژگي‌هاي اكوسيستم‌ها و بررسي امكان‌پذيري به‌كارگيري آن‌ها در فرايند سياست‌گذاري به‌منظور احياي بافت تاريخي گرگان است. اين پژوهش با رويكرد توصيفي- تحليلي انجام ‌شده است. در اين راستا بررسي اشتراكات قابل تعمق نظري ميان حوزه‌هاي بايوميميكري و طراحي شهري، امكان تبيين چارچوب نظري و ارزيابي تغييرات بافت در دو بعد ماهوي و رويه‌اي را فراهم نموده است. بررسي ويژگي‌هاي كليدي اكوسيستم‌هاي طبيعي و ترجمه آن‌ها به ابعاد فضايي براي به‌كارگيري در محيط شهري هفت شاخص هارموني با طبيعت، نهفتگي، فضاهاي چند ظرفيتي و تنوع، عدم تعين، ناهمگني، مدولاري و اتصال را معرفي مي‌كند. مدل سياست‌گذاري حساس به زمان براي احياي بافت تاريخي گرگان در قالب تعريف پروژه‌ها در چهار فاز پروژه‌هاي احيا و نوسازي، پيشگام و خدمات عمومي و زيربنايي، هويت آفرين و الگوساز، حفاظتي و كنترلي ارائه‌ شده‌ است.