جايگاه ساختِ‌ ديجيتال در معماري: ساختِ‌ معماري در نسبت با تعيّن معرفت‌شناسانۀ ساختِ‌ ديجيتال

ساختِ ‌ديجيتال فقط حوزه‌اي مبتني‌بر دانشي فنّي نيست، بلكه مي‌تواند از منظر مباني معرفتي نيز مورد بررسي قرار گيرد. برخلاف مباحث فنّي در ساختِ ‌ديجيتال كه راهكارهايي براي حل مسائل مختلف ساختِ معماري ارائه مي‌دهند، مباني معرفتي اين حوزه با جهت‌دهي گفتمان ساختِ ‌ديجيتال مستقيماً بر ساختِ معماري و نتيجۀ آن اثر دارد، بنابراين لازم است تا جايگاه آن در نسبت با معماري مشخص شود. در پاسخ به اين پرسش كه: «جايگاه گفتمان‌ ساختِ ‌ديجيتال در نسبت با ساختِ معماري چيست؟» اين پژوهش در چارچوبي كيفي، ازطريق تحليلِ ‌انتقادي گفتمان‌ِ ديجيتال، با رويكرد تاريخي، تلاش مي‌كند تا در مواجهه‌اي آزاد و بدون پيش‌فرض‌هاي دانشي، در دو سطح روساختي و زيرساختي، تصاويري از اين گفتمان را در نسبت با معماري ارائه كند. در بخش اول، با تحليل متون موجود در ويترين ساختِ ‌ديجيتال، به تحليل روساختي گفتمان ساختِ ‌ديجيتال مي‌پردازد: نتايج اين تحليل، چارچوبي براي فهم گفتمان ساختِ ‌ديجيتال را مشخص مي‌كند كه در گره‌گاه آن، هرچيزي ازجمله معماري قابل ساخت است. بخش دوم با رجوع به زيرساخت تاريخ‌ِ ديجيتال در معماري مبتني‌بر نظرات كارپو، با تفاوت قائل‌شدن بين دو تاريخ‌: يكي تاريخ [دور] وقوع انقلاب ‌ِديجيتال در معماري و ديگري تاريخ [نزديك] شكل‌گيري گفتمان ساختِ ‌ديجيتال در معماري، بزنگاهي را در تبادل ابزار فناوريِ ‌ديجيتال به‌منظور تحقق ايده‌هاي نظريات پست‌مدرن معماري، مشخص مي‌كند. تحليل‌مقايسه‌اي اين دو پاسخ، تفاوتي معرفت‌شناسانه را بين دو جايگاه از ساختِ ‌ديجيتال در نسبت با ساختِ معماري نمايان مي‌كند.