به سوي تغيير پارادايم در فرهنگ هدايتگري نظام حكمراني فضايي در ايران

يكي از چالش‌هاي نظام حكمراني فضايي در ايران آشفتگي در فرهنگ سازماني مبتني ‌بر هدايتگري در عرصه‏هاي تصميم‏سازي و تصميم‏گيري است. اين آشفتگي همواره خود را در بروز تفرق‏هاي سياستي‌ـ برنامه‌ريزي و كالبدي‌ـ فضايي در برنامه‏ريزي فضايي اين كشور نشان داده است. اين پژوهش با هدف تبيين لزوم تغيير پارادايم در فرهنگ هدايتگري نظام حكمراني فضايي ايران، به صورت گذار از «مديريت» به سمت «رهبري» انجام شده است. از منظر روش­شناختي، پژوهش حاضر با رويكرد پراگماتيستي و با بهره‌گيري از روش‌شناسي تركيبي به صورت مصاحبه‏اي نيمه‌ساختاريافته در قالب روش دلفي هدفمند، تلاش كرده است تا مدل‏هاي رهبري را براي نظام حكمراني فضايي ايران در سه سطح محلي، منطقه‌اي و ملي شناسايي و پيشنهاد دهد. نتايج به‌دست‌آمده نشان مي‌دهد نظام حكمراني فضايي در ايران براي تغيير پارادايم در فرهنگ هدايتگري در سطح ملي نيازمند گذار به سمت مدل رهبري استراتژيك در فرايند تصميم‌سازي و تصميم‌گيري است. اين پژوهش همچنين براي سطح تصميم‌سازي منطقه‌اي مدل رهبري كاريزماتيك و براي سطح محلي مدل رهبري تحول‏گرايانه را به عنوان مدل‌هاي پيشنهادي براي تغيير در فرهنگ ‌هدايتگري نظام حكمراني فضايي ارائه مي‌دهد. اين پژوهش اهميت تحول در فرهنگ ‌هدايتگري نظام حكمراني فضايي در ايران را به عنوان يكي از راهكارهاي مهم در رسيدن به يكپارچگي و درك اهميت غلبه بر تفرق‏هاي عملكردي و سياستي‌ـ برنامه‌ريزي و كالبدي‌ـ فضايي در فرايند حركت به سمت دستيابي به آمايش پايدار فضا برجسته مي‏كند.