اثر تمرين تناوبي با شدت هاي مختلف بر سطوح سرمي اسپكسين و آسپروسين در زنان مبتلا به ديابت نوع دو

اسپكسين و آسپروسين به عنوان پپتيدهايي با عمكلرد چندگانه، در سوخت وساز گلوكز نيز نقش دارند. هدف از اين مطالعه، بررسي پاسخ اين دو پپتيد به شدت هاي مختلف تمرين تناوبي در زنان مبتلا به ديابت نوع دو بود. پژوهش حاضر از نوع نيمه تجربي با طرح پيش آزمون-پس آزمون بود. 30 زن مبتلا به ديابت نوع دو در محدوده سني 30 تا 40 سال، به طور تصادفي به سه گروه مساوي (10= n) شامل؛ كنترل، تمرين تناوبي با شدت متوسط (MIIT) و تمرين تناوبي با شدت بالا (HIIT) تقسيم شدند. پروتكل تمريني شامل 12 هفته، سه جلسه در هفته و به ترتيب با شدت هاي 70 تا 75 و 80 تا 95 درصد ضربان قلب بيشينه بود. قبل و پس از مداخله تمريني، سطوح سرمي اسپكسين و آسپروسين به روش الايزا ارزيابي شد. تغييرات درون گروهي با استفاده از آزمون t وابسته و تغييرات بين گروهي با استفاده از آزمون تحليل واريانس يك راهه همراه با آزمون تعقيبي توكي انجام شد. سطح معناداري 0.05≥ p در نظر گرفته شد. يافته ها نشان داد در گروه هاي تمريني به دنبال 12 هفته تمرين تناوبي، سطوح سرمي اسپكسين افزايش معنادار (0.0001 =p ) و آسپروسين كاهش معنادار (0.0001 = p) يافت. همچنين شاخص مقاومت به انسولين كاهش معناداري (0.0001 = p) نشان داد. در مجموع به نظر مي رسد تمرينات HIIT و MIIT مي تواند موجب تغييرات مثبت در مقادير اسپكسين و آسپروسين، همراه با بهبود وضعيت مقاومت انسوليني در زنان مبتلا به ديابت نوع دو شود. بر اساس يافته هاي اين مطالعه، تمرينات HIIT اثرات بهتري نسبت به تمرينات MIIT به دنبال دارد.