تاثير يك جلسه فعاليت مقاومتي دايره اي با شدت‌هاي مختلف بر سطوح اسفنگوزين يك فسفات، در پلاسما، گلبول قرمز، پلاكت و HDL مردان جوان

نقش چربي ها به عنوان منبع انرژي در شدت هاي پايين و متوسط به خوبي شناخته شده است. فعاليت بدني مي تواند بر متابوليسم غيرتري گليسيريدي مانند اسفنگوليپيدها اثر بگذارد. با توجه به گسترش بيماري هاي متابوليك و نقش متابوليت هاي اسفنگوليپيد و آنزيم هاي مرتبط با آنها بررسي تاثير فعاليت هاي ورزشي در توليد اسفنگوليپيدها مي تواند راهكارهاي درماني ويژه اي براي اين عوارض باشد. اين مطالعه جهت بررسي اثر دو شدت مختلف تمرين مقاومتي دايره اي بر سطوح S1P پلاسما، گلبول قرمز، پلاكت و HDL مردان جوان انجام گرفت. جامعه آماري مطالعه حاضر دانشجويان مرد جوان 22-19 ساله غير ورزشكار بودند. دستورالعمل فعاليت يك جلسه اي، شامل انجام سه نوبت متوالي تمرين مقاومتي دايره اي در 10 ايستگاه بود. با توجه به تاثير شدت و مدت فعاليت در ميزان تحريك و مدت زمان انتشار اسفنگوليپيدها از منابع توليدي به ويژه گلبول قرمز، متغيرهاي در 3 بازه زماني قبل، بلافاصله بعد و 24 ساعت بعد از تمرين اندازه گيري شدند. براي اندازه گيري نمونه ها از روش HPLC استفاده شد. داد ه هاي نرمال با استفاده از آزمون تحليل واريانس براي اندازه هاي تكراري در سطح معني داري 0.05 pبررسي شد. نتايج نشان داد، تعامل بين گروه هاي تمريني و زمان هاي اندازه گيري از نظر آماري معني دار نشد. ميزان s1p اريتروسيت در زمان هاي اندازه گيري تغيير معني دار داشت (0.018 =p ). سطوح s1p در پلاكت، اريتروسيت و HDL، در زمان هاي اندازه گيري تاثير معني داري نشان نداد. در هر دو گروه تمريني سطح s1p پلاكت بعد تمرين افزايش داشت. در گروه تمريني 20 درصد، ميزان s1p HDL بعد از تمرين بيشتر شد. اين روند افزايشي تا 24 ساعت بعد تمرين نيز ادامه داشت. تمرينات مقاومتي از نوع دايره اي در تغيير سطوح اسفنگوليپيدها در پلاسما و منابع توليدي آنها موثر خواهد بود.