نقش عوامل امنيتي در تهاجمي شدن سياست‌خارجي عربستان‌ در قبال ايران (با تأكيد بر دوره زماني 2001 تا 2017 )

بررسي بيش از دو دهه اختلافات ميان عربستان‌ سعودي و جمهوري‌ اسلامي ‌ايران نشان مي‌دهد كه اين تنش‌ها به شكل فزاينده‌اي صبغه امنيتي پيدا كرده است. مسئله كلي مقاله حاضر آن است كه نشان دهد به رغم حمايت گسترده جامعه بين‌المللي از عربستان در ابعاد نظامي و امنيتي، افزايش قدرت عملياتي ايران در منطقه، مشخصاً از سال 2001 به بعد، موجب گرديد تا رياض به تدريج اقدامات و رويكردهاي تهاجمي‌تري را براي تضعيف توان تهران و متوقف كردن نقش و نفوذ منطقه‌اي ايران در دستور كار قرار دهد كه اين امر به افزايش ناامني در خاورميانه انجاميد. در پاسخ به اين سوال اصلي كه تهديدات امنيتي چه تأثيري در تهاجمي شدن سياست ‌خارجي عربستان‌ سعودي عليه جمهوري‌ اسلامي ‌ايران داشته است؟ نوشتار حاضر به آزمون اين فرضيه پرداخته كه تهديدمحور بودن سياست‌ خارجي عربستان‌ سعودي، به افزايش اقدامات تهاجمي، بحران‌آفريني و امنيتي‌سازي اين كشور از رفتارهاي جمهوري‌ اسلامي ‌ايران انجاميده است. روش به كار گرفته شده در اين مقاله موردي و تحليل ثانويه است و بر همين اساس علل، فرآيندها و پيامدهاي امنيتي شدن مناسبات عربستان با ايران مورد بررسي قرار گرفته است. نظريه به كار گرفته شده در پژوهش براي تبيين رفتارهاي عربستان، رئاليسم تهاجمي مي‌باشد. هدف مقاله اين بوده كه نشان دهد سياست‌ خارجي تهاجمي رياض در منطقه، صرفاً يك عكس‌العمل تدافعي و واكنشي در قبال تهديدات ادعايي تهران عليه منافع رياض در منطقه نبوده است.