واكاوي سياست انگلستان در خليج‌فارس (2003-1970)

خروج انگليس به عنوان يك ابرقدرت سنتي از منطقه خليج‌فارس در اوايل دهه 1970، نقطه‌ عطفي در سياست خارجي اين كشور و نيز روابط منطقه‌اي و بين‌المللي كشورهاي حوزه خليج‌فارس به ‌شمار مي‌رود. اين مقاله سعي در پاسخ به اين پرسش دارد كه سياست‌هاي منطقه‌اي انگليس در خليج‌فارس در بازه‌ زماني۱۹۷۰ تا ۲۰۰۳ بر چه مبنايي استوار بوده است؟ فرضيه اصلي مقاله اين است كه سياست‌هاي منطقه‌اي انگلستان تابعي از منافع اقتصادي اين كشور به‌ويژه مسئله تأمين انرژي از طريق حفظ توازن قوا بين كشورهاي منطقه بوده است. بر اين اساس، نويسندگان با بهره‌گيري از مدل مايكل برچر و روش تاريخي–تحليلي‌، ساختار سياسي داخل حزبي انگليس كه منجر به چرخش نخبگان سياست خارجي مي‌شود را به‌عنوان يك عامل مؤثر محيط عملياتي بر سياست خارجي اين كشور در منطقه‌ خليج‌فارس و در موضوع خروج نيروهاي نظامي انگلستان از منطقه بررسي كرده‌اند. همين متغير يكي از عوامل اصلي ورود ديگرباره انگليس به تحولات منطقه نيز بوده است. نويسندگان به اين نتيجه مي‌رسند كه ساختار دو حزبي حاكم بر انگليس همواره بر سياست خارجي اين كشور در منطقه خليج‌فارس تأثيرگذار بوده و اين روند تا زمان كنوني نيز ادامه دارد.