بررسي تاب آوري و استرس درك شده پرستاران باليني و تكنسين هاي فوريت هاي پزشكي شاهرود در همه گيري كوويد 19

سابقه و هدف: همه گيري كوويد 19منجر به گسترش مشكلات روحي و رواني به ويژه در كاركنان بهداشتي شده است. مطالعه حاضر با هدف تعيين تاب‌آوري، استرس درك شده و عوامل مرتبط با آن در پرستاران باليني و تكنسين‌هاي فوريت‌هاي پزشكي (EMTs) در شرايط همه‌گيري كوويد-19 انجام شد. روش كار: در اين مطالعه تحليلي مقطعي، 163پرستار باليني و 118 EMTs دانشگاه علوم پزشكي شاهرود در سال 1400 شركت كردند. ابزار جمع آوري داده ها شامل پرسشنامه ويژگي هاي جمعيت شناختي، مقياس تاب آوري كانر- ديويدسون و پرسشنامه استرس ادراك شده كوهن بود. براي تجزيه و تحليل داده ها از آمار توصيفي و تحليلي (تحليل همبستگي پيرسون و رگرسيون لجستيك و آزمون t مستقل) استفاده شد. يافته ها: ميانگين سني  EMTs 6.44±33.89 سال و پرستاران باليني 8.70±33.00 سال بود. بين ميانگين نمرات تاب آوري  (P = 0.69) بين دو گروه پرستار و EMTs تفاوت معني داري وجود نداشت، اما بين ميانگين نمرات استرس درك شده تفاوت معني داري وجود داشت (P = 0.001).  بين نمره كل استرس ادراك شده و سن و سابقه كار همبستگي مثبت و معناداري مشاهده شد، اما بين ساعات كار ماهانه كاركنان و نمره استرس درك شده آنها در هر دو گروه پرستاران و تكنسين هاي اورژانس پيش بيمارستاني همبستگي معني داري وجود نداشت. نتيجه گيري: با توجه به تأثير محسوس همه‌گيري كرونا بر سلامت روان و كيفيت كار پرستاران و تكنسين هاي اورژانس پيش بيمارستاني، لازم است در جهت كاهش استرس و ارتقاي تاب‌آوري كاركنان برنامه ريزي شود تا در شرايط رخداد همه گيري ها بتوان از نيروهاي مذكور استفاده بهينه نمود.