بررسي فقهي نظريه عرفاني شريعت، طريقت، حقيقت و سماع در مكتب عرفا و متصوفه

در اين پژوهش به بررسي فقهي شريعت، طريقت، حقيقت و سماع در مكتب متصوفه از منظر فقهاي اماميه پرداخته است. در واقع اين پژوهش در باب يكي از مسائل اساسي عرفان و تصوف اسلامي يعني شريعت، طريقت، حقيقت و سماع است. شريعت را اوامر و نواهي فرستاده شده از سوي پروردگار براي راهنمايي بندگان مي دانند. طريقت را هم راه و روش مخصوص سالكان كه مشتمل بر احوال و مقامات است تعريف كرده اند و حقيقت را عرفا آخرين منزل سلوك مي دانند كه به سختي قابل توصيف است. اكثر عرفا اين مرحله را توأم با حيرت مي دانند. ما در اين پژوهش در پي فهم ماهيت و ارتباط بررسي فقهي شريعت، طريقت، حقيقت و سماع در مكتب عرفا و متصوفه از منظر فقهاي اماميه هستيم. واژه هاي شريعت، طريقت و حقيقت و سماع در عرفان و تصوف اسلامي يك سابقه طولاني دارد. اما نكته مهم اينجاست كه عرفاي مكاتب گوناگون نظرات متفاوتي در اين خصوص مطرح كردند. برخي از آنها شريعت را فقط در مراحل ابتدايي سلوك لازم مي دانند و عارفي كه به حقيقت واصل شود را بي نياز از رعايت مناسك شريعت مي‌دانند، اما برخي معتقدند انجام امور ظاهري شريعت هيچگاه از گردن انسان ساقط نمي شود حتي اگر عارف به مرحله حقيقت رسيده باشد.