فراواني اختلال خود بيمارانگاري در دانشجويان رشته هاي اتاق عمل و هوشبري دانشگاه علوم پزشكي شهيد صدوقي يزد در سال 1403

مقدمه: خود بيمارانگاري نوعي اختلال روانشناختي است كه در آن فرد بر خلاف يافته‌هاي باليني بر اين باور است كه بيمار بوده و سلامتي وي در خطر است. مطالعه حاضر به بررسي فراواني اختلال خودبيمارانگاري در دانشجويان رشته‌هاي اتاق عمل و هوشبري دانشگاه علوم پزشكي شهيد صدوقي يزد در سال 1403 پرداخته و ارتباط آن را با جنسيت، محل سكونت، وضعيت تاهل، رشته و ترم تحصيلي اين دانشجويان جست‌وجو كرده است. روش: اين مطالعه از نوع توصيفي_تحليلي به‌صورت مقطعي برروي 93 نفر از دانشجويان رشته‌هاي اتاق عمل و هوشبري دانشگاه علوم پزشكي شهيد صدوقي يزد در سال 1403 به روش سرشماري انجام‌گرفت. داده‌ها از طريق پرسشنامه‌هاي چاپي جمعيت شناختي و خودبيمارانگاري ايوانز جمع‌آوري شدند؛ سپس داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي آماري توصيفي و استنباطي با بهره‌گيري از نرم‌افزار SPSS-27 تحليل ‌شدند. يافته‎ها: در اين پژوهش شيوع اختلال خودبيمارانگاري در دانشجويان مورد مطالعه، 24/8درصد بود. اين اختلال به‌طور معناداري در دختران شايع‌تر و با وضعيت بومي بودن نيز همبستگي ضعيفي داشت كه به‌طور مرزي معنادار بود. يافته‌هايي مبني‌بر ارتباط معنادار بين وضعيت تاهل، رشته يا ترم تحصيلي با خودبيمارانگاري پيدا نشد. نتيجه‎گيري:  با توجه به شيوع نسبتا بالاي علائم خودبيمارانگاري در دانشجويان مورد بررسي نسبت به مطالعات مشابه در ايران، ضروريست با انجام اقدامات مداخله اي، صحت و علت اين مسئله مشخص شده تا از كاهش سلامت روان و افت عملكرد دانشجويان جلوگيري به عمل آيد.