مقايسه اثربخشي گروه ‌درماني مبتني بر شفقت‌ ورزي خود بهشيارانه و گروه ‌درماني راه ‌حل محور كوتاه ‌مدت بر تحمل ابهام دانشجويان دختر

مقدمه: تحمل ابهام يكي از موضوعات مهم در حوزه سلامت روان است. دانشجويان با تحمل ابهام بالاتر عملكرد تحصيلي بالاتري دارند. هدف از پژوهش حاضر مقايسه اثربخشي گروه‌ درماني مبتني ‌بر شفقت‌ورزي خودبهشيارانه و گروه‌ درماني راه ‌حل‌ محور كوتاه ‌مدت بر تحمل ابهام دانشجويان دختر بود. روش: اين پژوهش شبه‌آزمايشي از نوع پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري سه‌ماهه با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش را كليه دانشجويان دختر با دو ترم سابقه دانشجويي شهر سبزوار كه در يكي از سه دانشگاه حكيم سبزواري، دانشگاه آزاد و دانشگاه پيام‌نور اين شهر دانشجو بودند تشكيل‌دادند و در سه گروه آزمايش گروه‌درماني مبتني‌بر شفقت‌ورزي خودبهشيارانه، آزمايش گروه‌درماني راه‌حل‌محور كوتاه‌مدت و گروه كنترل قرارگرفتند. ابزار گردآوري داده‌ها پرسش‌نامه تحمل ابهام مك لين (2009) بود و براي تجزيه و تحليل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS نسخه 27 و از روش آمار توصيفي و تحليلي (آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر) استفاده ‌شد. يافته‎ها: نتايج پژوهش حاضر نشان‌داد كه تفاوتي بين اثربخشي درمان راه ‌حل‌ محور با درمان شفقت‌ورزي خودبهشيارانه در عدم تحمل ابهام دانشجويان وجودندارد. هرچند مي‌توان گفت كه اثربخشي درمان راه‌حل‌محور از نظر اندازه اثر بالاتر از درمان شفقت‌ورزي خودبهشيارانه است. نتيجه‎گيري: باتوجه‌به عدم اثربخشي دو گروه‌ درماني راه‌ حل‌محور و درمان شفقت‌ورزي خود بهشيارانه،  پيشنهاد مي‌شود تحقيقات بيشتري در زمينه اثربخشي اين دو درمان در خارج از دوره همه‌گيري كوويد_19 انجام‌ شود.