بررسي تطبيقي عدم شناسايي دولت در اثر طرح دعوا در مراجع حل و فصل ‏اختلاف بين‌المللي با تأكيد بر رويۀ ديوان بين‌المللي دادگستري ‏

تصور كنيد يك دولت عضو جامعۀ بين‌المللي، دولتي ديگر را شناسايي نكرده و در عين حال، هر دو دولت عضو معاهده‌اي باشند كه امكان ارجاع اختلاف به ديوان بين‌المللي دادگستري در آن فراهم شده باشد. حال اگر يكي از اين دو دولت بنابه مصلحت حقوقي و سياسي خود تصميم بگيرد به دليل نقض تعهد يا تعهدات ناشي از معاهدۀ موردنظر در ديوان طرح دعوا نمايد، آيا دولت خوانده مي‌تواند ايراد مقدماتي عدم شناسايي را نزد ديوان مطرح كرده، خود را از قيد ديوان برهاند؟ اين فرض مي‌تواند در مورد دو دولتي كه يكديگر را شناسايي نكرده باشند نيز مطرح شود. براي پاسخ به پرسش يادشده، رويۀ دادگاه‌هاي بين‌المللي ازجمله ديوان بين‌المللي دادگستري و ديوان بين‌المللي كيفري در اين نوشتار بررسي شده‌اند. پاسخي كه مي‌توان به پرسش محوري نوشتار حاضر داد، آن است كه شناسايي عملي است سياسي با پيامدهاي حقوقي. اما پيامد حقوقي شناسايي در حالت معمول نمي‌تواند به اعلام عدم صلاحيت يا عدم قابليت پذيرش ديوان منجر گردد؛ مگر اينكه رسيدگي به اختلاف ميان دو دولت منوط به بررسي موضوع شناسايي و پيامدهاي آن بر تداوم روند دعوا در اثر قيودي مانند حق شرط بر معاهده يا عدم رضايت به برقراري روابط معاهداتي ميان دو دولت متعاهد باشد.