گسترش آموزش عالي در ايران و صندلي‌هاي خالي در دانشگاه‌ها

گسترش كمّي آموزش عالي در ايران چالش‌هايي را براي نظام آموزش عالي كشور ايجاد نموده است. يكي از اين چالش‌ها، بيكاري فارغ‌التحصيلان و در نتيجه كاهش تقاضا براي آموزش عالي و ايجاد پديده صندلي‌هاي خالي در دانشگاه‌ها و موسسات آموزش عالي مي‌باشد. از اين ‌رو، در پژوهش حاضر ضمن بيان تحولات نظام آموزش عالي ايران و وضعيت اشتغال فارغ‌التحصيلان دانشگاهي از سال 1350 تا 1400، دلايل ايجاد پديده صندلي‌هاي خالي در دانشگاه‌ها و موسسات آموزش عالي كشور بررسي مي‌شود. اين پژوهش از نظر نوع، توصيفي و روش استفاده‌شده در آن مطالعه اسنادي مي‌باشد. پژوهش حاضر از نظر نوع هدف، كاربردي است. جامعه آماري مورد مطالعه كليه زير نظام‌هاي آموزش عالي به جزء دانشگاه آزاد اسلامي را شامل مي‌شود. ابزار جمع‌آوري داد‌ه‌ها از طريق مدارك و مقالات علمي موجود در پايگاه‌هاي اطلاعاتي مي‌باشد و براي تحليل داده‌ها از روش‌هاي آماري توصيفي استفاده شده است. نتيجه بررسي‌ها نشان مي‌دهد افزايش تعداد دانشگاه‌ها و گسترش بي‌رويه آموزش عالي كشور موجب ايجاد مشكلاتي نظير افزايش تعداد فارغ‌التحصيلان بيكار و كاهش تقاضا براي آموزش عالي در سال‌هاي اخير شده است. حل اين مشكل از طريق بازنگري در سياست‌گذاري نظام آموزش عالي ايران و مهارتي كردن برنامه‌هاي درسي دانشگاه‌ها امكان‌پذير است.