رابطه سطح سرمي سديم در بدو ورود بيماران مبتلا به آمبولي ريه با پروگنوز آن‌ها در طول بستري

زمينه: هدف اين مطالعه، بررسي رابطه سطح سرمي سديم بدو ورود با پروگنوز بيماران مبتلا به آمبولي ريه است. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر توصيفي- تحليلي به شيوه مقطعي است كه در آن تعداد 101 بيمار مبتلا به آمبولي ريه كه در سال‌هاي 1389-1398 در بيمارستان شهداي كارگر يزد بستري‌ شده و تحت درمان قرار گرفته‌ اند، مورد مطالعه قرار گرفت. يافته‌ها: يافته‌ ها نشان داد بين ميانگين سرمي سديم بدو ورود نمونه‌هايي كه بيماري قلبي، ريوي، كانسر و بيماري كليوي داشتند با ساير افراد، تفاوتي وجود ندارد. ميانگين سطح سرمي سديم بدو ورود بيماراني كه بستري ICU داشتند نيز كمتر از افرادي است كه در ICU بستري نبوده اند و بين سديم سرم و طول مدت بستري رابطه معناداري مشاهده نشد. همچنين، بين ميزان نياز به بستري در ICU و سطح سرمي سديم رابطه معناداري وجود دارد و در بيماراني كه هايپوناترمي دارند، بستري در ICU شايع‌تر است. افزون بر آن، بين سن بيماران، نتيجه درمان، اختلال عملكرد بطن راست و بستري شدن در ICU رابطه معناداري وجود ندارد. بين سن بيماران، وضعيت اختلال عملكرد بطن راست و سطح سرمي سديم و نتيجه درمان نيز رابطه معناداري مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: هايپوناترمي بدو پذيرش، پيش‌آگهي بدي را براي بيمار تخمين مي‌زند و ريسك فاكتوري براي بستري شدن در ICU در مبتلايان آمبولي ريه است. درنتيجه، اين موضوع نيازمند دقت نظر و مطالعه بيشتر است.