رويكردهاي نوين ارزيابي خسارات فرصت ازدست‌رفته ناشي از قصور پزشكي

يكي از مسائل پيچيده‌ نظام‌‏هاي حقوقي جبران خسارت در خطاهاي پزشكي به طور خاص به نحوه‌ مطالبه‌ «فرصت ازدست‌رفته» مربوط مي‏شود. مفهوم فرصت ازدست‌رفته در اين مقام، اشاره به وضعيتي دارد كه در نتيجه‌ فعل يا ترك فعل پزشك شانس معالجه‌ بيمار از دست رفته يا فرصت دريافت معالجه‌ مطلوب از بين مي‏رود. جهت جبران خسارت ناشي از فرصت ازدست‌رفته در نظام‏هاي حقوقي گوناگون سه رويكرد «تفويت محض فرصت»، «احتمال اساسي» و «تناسبي» شناخته شده است. سير تحولات در اين پژوهش، مورد بررسي قرار گرفته و با مداقه در رويه‌ قضايي كشورهاي پيشرو، آشكار مي‌شود كه شيوه‌ رسيدگي در پرونده‏هاي ناشي از معالجات پزشكي با توجه به قوانين و رويه‌ قضايي ما نادرست است كه از جمله مي‏توان به تلقي ديه به عنوان جبران‌كننده‌ همه‌ خسارات متصوره از قصور پزشكي يا نحوه‌ اظهارنظر در خصوص معيار و ميزان تقصير توسط كميسيون‏هاي پزشكي اشاره كرد كه در نظام قضايي ما از طريق محاكم كيفري رسيدگي مي‏شود. در اين پژوهش، با روش تحليلي‌ـ توصيفي با بررسي دلايل و استدلالات نشان داده مي‌شود كه رويكرد «تناسبي» از نكات قوت بيشتري در مقايسه با نظريات ديگر، برخوردار است و امكان مطالبه‌ خسارات ناشي از فرصت ازدست‌رفته در ايران با توجه به عموميت مادۀ 1 قانون مسئوليت مدني و عمومات قانون مجازات اسلامي، از جمله باب ضمان، پذيرفتني‌تر است.