مكتب تهران خاستگاه‌ها و دستاوردهاي آن در سده اخير

فضاي هنرهاي تجسمي ايران به‌دو رويكرد اصلي تقسيم‌پذير است. گروهي بر اين باورند‌كه هم‌سو با جريان‌هاي مهم هنري جهان، در روندي تاريخي به دستاوردهاي‌كنوني‌ رسيده، به تجربه‌اندوزي و فعاليت مشغولند و‌گروهي ديگر درطيف‌هاي گوناگون با باوري مبتني بر رويكرد به‌هنرهاي سنتي، درصدد پاسداشت و امتداد هويت هنر تصويري ايران هستند.تامل در ادعاي‌گروه اول نيازمند نگرشي همه‌جانبه به‌تاريخ هنرورويكردهاي فلسفي هنر معاصر و خواستگاه آن در غرب دارد‌كه مطالعه‌اي مستقل از هدف‌هاي اين مقاله را مي‌طلبد. اين بررسي با توجه به‌گروه دوم، به‌ بخشي از تاريخ هنر معاصر ايران مي‌پردازد‌كه زمينه‌ساز رويكردي دوباره به‌سنت شده است. تشكيل مدرسه‌ صنايع قديمه و پيرو آن مكتب تهران، زمينه‌ساز رويكردهاي گروه دوم در نقاشي معاصر ايران است و از اين‌منظر تحليل و آسيب‌شناسي اينجريان مي‌تواند روشني‌بخش تحليل موقعيت كنوني نقاشي ايراني باشد.اين‌پژوهش بنيادي است وبابررسي نمونه‌هاي شاخص آثار هنري بارويكردي تاريخي و به‌روش توصيفي تحليلي، با استناد به‌مطالعات كتابخانه‌اي اسنادي، مطالعات ميداني، نشست و مصاحبه حضوري و مستندات تصويري مطالب آن تهيه و تنظيم شده است.اين بررسي نگاهي به موقعيت نقاشي ايراني در دوران صفوي و قاجار دارد و در بخش دوم، به‌ مدرسه‌ صنايع قديمه و تحليل و معرفي مكتب تهران مي‌پردازد. و درآخر به طرح محدوديت‌هاي نگرشي دراين آثارو خواستگاههاي آن پرداخته و براساس داده‌هاي تحليلي برآن است‌كه‌كوشش‌هاي آن‌ها بي‌توجه به جانمايه‌هاي تاملي درهنر ايراني صورت گرفته و صرفا با رويكردي تكنيكال به بدعت‌ها ي تقليدي درنگارگري انجاميده است.