رويكردي به انگيزش اخلاقي درآيات وروايات از منظر روانشناسي اخلاق ديني

انسان در ذات خودش وبه لحاظ فطري انگيزه بر انجام رفتار اخلاقي دارد.اما چرا انسانها در برخي موقعيت ها انگيزه بررفتارهاي اخلاقي ندارند؟ويا حتي انگيزه بر رفتار غير اخلاقي دارند.ودچار بي پروايي وشرارت مي شوند. همين مسأله در آموزه‌هاي اخلاقي دين هم وجود دارد.سؤال اصلي مقاله اين است كه«چرا افراد متدين ويا مدعي دين داري با علم به الزامات اخلاقي دين، انگيزه براي انجام فعل اخلاقي ندارند؟». ويا گاهي برخلاف دستورات اخلاقي دين عمل مي‌كنند. بنابراين چه نسبتي بين باورهاي ديني معطوف به گزاره‌هاي اخلاقي وانگيزش اخلاقي وجود دارد؟ از آنجائيكه مفهوم «انگيزش» و نظريه هاي مربوط به آن در«روان شناسي» مورد بحث قرار مي گيرد ومفهوم«انگيزش اخلاقي»در«روانشناسي اخلاق »از مباحث مهم وكليدي است. به همين جهت اين مقاله با روش توصيفي، تحليلي درصدد تبيين عوامل وموانع «انگيزش اخلاقي» از منظر نويي موسوم به «روانشناسي اخلاق ديني» با استناد به برخي آيات وروايات است .حاصل ونتيجه اينكه، عوامل دروني مانند«ضعف اراده»،«ضعف ايمان»و«بي تقوايي» وغلبه«اميال وغرايز»و«عدم آگاهي» وغفلت، موانع انگيزش اخلاقي است.همچنين عوامل بيروني مانند خانواده،نظام تربيتي وآموزشي جامعه،ارتباطات اجتماعي حقيقي ومجازي ورفتارهاي حكومت، مؤثر در انگيزش اخلاقي افراد هستند.