مطالعه تطبيقي تاريخي آكادمي هاي علمي كشورهاي اروپايي (انگلستان، ايتاليا، فرانسه) و ايران از منظر نهادگرايي

علم و دانش يكي از قله‌هاي درخشان تكامل طبيعي ذهن انسان است و علم مدرن نقطه عطفي در پيشرفت فرهنگي است. انقلاب علمي بين 1500 تا 1700 پس از ميلاد رخ داد. اين امر نتيجه تفسير گسترده جديد پس از رنسانس بود. در قرن هفدهم، علم به‌عنوان يك فعاليت اجتماعي كاملاً تعريف شد. در همين زمان بود كه بشر توانست با برداشتن موانعي كه تفكر را در پشت ديوار جهل نگه داشته بود، دريچه‌اي جديد رو به جهان هستي بگشايد. شايد بتوان رنسانس را عظيم‌ترين تحول براي ورود به دنياي جديد علم و تفكر دانست. اين مقاله با رويكردي تاريخي به مطالعه تطبيقي حوزه سياست‌گذاري علمي در چهار كشور ايتاليا، فرانسه، بريتانيا و ايران مي‌پردازد و با پارادايم نهادگرايي به تحليل نقش اين نهادهاي علمي در پيشبرد علم و دانش در اين كشورها و جهان با روش توصيفي تحليلي خواهد پرداخت. چگونگي شكل‌گيري تاريخي نهادهاي علمي، اهداف و وظايف آنها، چگونگي انتخاب اعضاي آكادمي‌هاي علمي، نقش دولت‌ها در اين نهادها و چگونگي تأثيرگذاري بر روند توسعه علم در كشورهاي مورد نظر موضوع اصلي اين مقاله است.