خودشبكه نگاري در مطالعات گردشگري

علوم مختلف، به ويژه علوم انساني و اجتماعي از دهه‌هاي اخير تاكنون، همواره با چرخش‌هاي روش‌شناسي مواجه بوده است. هر چند وقت يكبار بايد منتظر روش‌شناسي هاي جديدي در پژوهش‌هاي مختلف بود. در اين راستا، هدف از انجام پژوهش حاضر، معرفي شيوه پژوهش و نگارش خودشبكه نگاري و كاربرد آن مي باشد. با توجه به اين كه روش تحقيق خودشبكه نگاري در ايران بسيار نوپا مي باشد و در حيطه مطالعات گردشگري به آن توجهي نشده است، به نظر مي رسد حيطه پژوهشي ارزشمند و جذابي براي محققان در آينده باشد. خودشبكه نگاري، رويكردي از شبكه نگاري است كه نقش تجربه‌هاي آنلاين ِخودِ شبكه نگار را در تحقيق برجسته مي‌سازد. خودشبكه نگاري به محققان اجازه مي‌دهد تجارب آنلاين خود را انعكاس دهند تا به بينش‌هاي درون تجارب، فرهنگ‌ها، و مقصودهاي كاربران آنلاين دست يابند. هرچند از ديدگاه برخي پژوهشگران، استفاده مستقل از روش خودشبكه نگاري در تحقيق ها مورد انتقاد است، اما بااين‌حال، حاميان اين روش معتقدند كه اگر خودشبكه نگاري به‌عنوان بخشي از طرح‌هاي تحقيقي ديگر، همچون مردم نگاري يا شبكه نگاري، به‌كار گرفته شود، مي‌تواند تعادل بهتري را به‌همراه داشته باشد.