آمايش سرزمين با رويكرد دفاعي - امنيتي (مقايسه تطبيقي كشورهاي ايران - چين و ارائه مدل راهبردي)

آمايش سرزمين، جامع ترين شيوه براي برنامه ريزي و مديريت فضاي سرزميني كشور است. آمايش سرزمين داراي ابعاد سياسي، دفاعي- امنيتي و... است. يكي از مهم‌ترين ملاحظات آمايش سرزمين، بعد امنيتي و دفاعي آن است كه بيشتر مورد توجه قرار گيرد. چون رعايت ملاحظات دفاعي و امنيتي در طرح‌هاي آمايش سرزميني، ضمن كاهش تهديدات امنيتي، يكي از ضروريات توسعه متوازن و حفظ تماميت ارضي كشورها است. هدف پژوهش حاضر مطالعه و بررسي مسائل دفاعي- امنيتي در كشورهاي ايران و چين با در نظر گرفتن سياست هاي آمايش سرزميني مي باشد. روش تحقيق مبتني بر رويكرد كيفي و از نوع توصيفي- تحليلي و تطبيقي بوده كه در آن تركيبي از روش هاي اسنادي- كتابخانه اي (متون فارسي و لاتين) استفاده شد و سپس با روش سيستماتيك و تحليل ماتريس سوات، تلاش شد تا با بررسي داده هاي گردآوري شده، راهبردي بر مبناي مدل سوات، براي آمايش سرزميني چين و ايران ارائه گردد كه از نوآوري هاي پژوهش حاضر مي باشد. نتايج تحقيق دلالت بر آن دارد ملاحظات دفاعي- امنيتي آمايش سرزمين چين در مقايسه با ايران، به علت وجود برنامه هاي اصولي، از الگوي مطلوبي پيروي مي كند لذا چين مي تواند با اتخاذ راهبرد تهاجمي در ملاحظات برنامه هاي آمايش سرزميني، قدرت دفاعي – امنيتي خود را افزايش دهد. ولي براي ملاحظات دفاعي – امنيتي آمايش سرزميني فضاي پيراموني ايران، با توجه به غالب بودن تهديدات و ضعف هاي موجود، راهبرد تدافعي با تكيه بر دپيلماسي دفاعي فعال و هوشمندانه بر مبناي قدرت نرم دفاعي- نظامي، پيشنهاد مي شود.