ارائه مدلي براي پيش بيني تمايزيافتگي فرزندان براساس الگوهاي ارتباطي و ساختار شخصيت با ميانجيگري نگرش‌هاي ناكارآمد در والدين مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر تهران

زمينه و هدف: اكثر همسران در زندگي زناشويي با توجه به نوع ساختار شخصيتي كه دارا مي‌باشند از الگوهاي ارتباطي مختلفي در تعامل با اعضا خانواده استفاده مي‌كنند، وجود الگوهاي ارتباطي ناكارآمد و عدم شخصيت رشد يافته موجب تاثيرات مخرب در روابط و عدم تمايزيافتگي در فرزندان را ايجاد نمايد. اين پژوهش با هدف ارائه مدلي براي پيش بيني تمايزيافتگي فرزندان براساس الگوهاي ارتباطي و ساختار شخصيت با ميانجي گري نگرش‌هاي ناكارآمد در والدين مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر تهران انجام شده است.مواد و روش: با توجه به شاخص‏ها و اهداف تحقيق، پژوهش انجام شده توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش، شامل كليه والدين مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر تهران در سال 1400-1401 بود. در اين پژوهش روش نمونه گيري بصورت تصادفي چند مرحله‌اي وحجم نمونه آماري بر اساس نرم افزارsample power (350 نفر) در نظر گرفته شد.جمع‏آوري اطلاعات با استفاده از سياهه تمايزيافتگي اسكورون و فريدلندر(1998)،پرسشنامه الگوهاي ارتباطي زوجين كريستنسن و سولاواي(1991)، سياهه ساختار شخصيت نئو مك كري و كاستا(1985)و مقياس نگرش‌هاي ناكارآمد وايزمن و بك (1978) بر روي نمونه مورد نظر اجرا شد. تحليل داده‌ها با استفاده از نرم افزار spss و معادلات ساختاري smartpls انجام شد.يافته‌ها: يافته‌هاي به دست آمده در اين پژوهش نشان داد كه: مدل ارائه شده بمنظور پيش بيني تمايزيافتگي فرزندان براساس الگوهاي ارتباطي و ساختار شخصيت با ميانجي گري نگرش‌هاي ناكارآمد در والدين مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر تهران از برازش مطلوبي برخوردار بود، بررسي نتايج يافته‌ها براساس مسير مستقيم نشان داد كه بين مولفه‌هاي الگوهاي ارتباطي، ساختار شخصيت و نگرش‌هاي ناكارآمد با تمايزيافتگي فرزندان رابطه معنادار وجود داشت. همچنين نتايج مسيرغيرمستقيم نيز نشان داد كه بين مولفه‌هاي الگوهاي ارتباطي، ساختار شخصيت با نقش ميانجي گري جزئي نگرش‌هاي ناكارآمد با تمايزيافتگي فرزندان رابطه معناداري وجود داشت.نتيجه‌گيري: نتايج حاصل از يافته‌هاي بدست آمده نشان مي‌دهد كه شناخت الگوهاي ارتباطي و ساختار شخصيت هر كدام از والدين بر مبناي درك متقابل نيازهاي فرزندان مي‌تواند پيش‌بيني كننده ميزان تمايزيافتگي فرزندان براساس نگرش‌هاي ناكارآمد در بافت روابط خانوادگي و تعاملات بين فردي باشد.‌