كاربست معرفت شهودي در براهين اصالت وجود صدرايي

موضوع اين مقاله نحوه كاربست معرفت شهودي در اصالت وجود نزد ملاصدراست. يكي از منابع مهم ملاصدرا در بنيان حكمت متعاليه، معرفت شهودي است. او از اين سنخ معرفت نه به عنوان يك عارف، بلكه به مثابه يك فيلسوف بهره گرفته و در صدد برهاني‏كردن اين معارف عرفاني است. مسئله اصالت وجود زيربناي بسياري از نوآوري هاي ملاصدرا در فلسفه است و مي‎توان رد پاي معرفت شهودي را به وضوح در آن مشاهده نمود. صدرالمتألهين باور به اصالت وجود را مرهون نيل به كنه معناي هستي مي داند و اين امري است كه جز با شهود ممكن نيست. او در اثبات اعتباريت ماهيت و همچنين برخي استدلال‌هاي اصالت وجود به سخنان عارفان سلف توجه دارد. مسائل متفرع بر اصالت وجود همچون ارتباط وجود و ماهيت، تقدم بالحقيقه وجود بر ماهيت، امكان فقري و وجود رابط از جمله مباحث ديگري است كه متأثر از معرفت شهودي است. مسئله اين مقاله آن است كه معرفت شهودي چه تأثيري بر قول ملاصدرا به اصالت وجود و متفرعات اصالت وجود داشته است. ضمناً در اين مقاله مراد از معرفت شهودي، اعم از معرفتي است كه خود شخص از شهود بدان نايل شده است يا ديگران شهود كرده‌اند و ايشان با واسطه بدان نايل شده است.