نقد عرفان به عقل

نقد عقل به معناي امكان كشف از واقعيت با عقل نه رخدادي جديد بلكه واقعه‌اي ديرين در تاريخ انديشه بشري است و از آن جمله موقه مواجهه عرفا با فيلسوفان رخ داده است؛ چراكه اهل حكمت با ورود عقل به عنوان ميزان سنجشگر، چه بسا ارباب عرفان را سخت برآشفته مي‌كنند و اهل عرفان نيز پاي آن را چوبين و بي‌تمكين مي‌دانند. دليل برآشفتگي از چه روست؟ آيا همه اين مخالفت با عقل بر دلايلي صحيح تكيه دارد؟ بر اساس تحقيقات، اين ادله بطور كلي به دو دليل است: يكي با عنوان «عرفان طوري وراي طور عقل است» كه به نقد عقل از جهت ناتواني در ادراك حقايق عرفاني اشاره دارد و ديگري با عنوان «همواره عقل در معرض خطاست» كه به نقد عقل از حيث خطاپذيري در ادراك واقعيات اشاره دارد. اين مقاله با توجه به سخنان ارباب معرفت و شهود به هر دو دليل مي‌پردازد