بررسي پيشينه‌نگاري وارون عليه فلسفة اسلامي در مقالۀ «نگاهي انتقادي به رويكرد فيض‌محور در فلسفۀ اسلامي و پيامدهاي آن در تعليم و تربيت»

نگاه تاريخي و تبارشناسي مسايل فلسفي در شناخت بهينه و درك مقاصد و مضامين آنها تأثير شايان دارد. از مسايل كليدي در الهيات ربط كثرت به وحدت و چگونگي بسط فيض الهي است. مقاله‌اي با عنوان «نگاهي انتقادي به رويكرد فيض‌محور در فلسفۀ اسلامي و پيامدهاي آن در تعليم و تربيت» درصدد است با يادآوري معارضه غزالي با اصل عليت و سست‌نمائي اصل تشكيك و انگارة فيض، به نفي كليت فلسفۀ اسلامي در مباني زيربنائي تعليم و تربيت بپردازد و سپس با استنتاجي جهت‌دار از نظريات رقيب در فلسفۀ تعليم و تربيت، طي چند جمله پيروزمندانه به آستانه نظريه‌پردازي بديع نايل آيد. سطحي‌نگري، ادعاهاي غيرواقعي و داوري غيرفني از روند طي شده توسط اين مقاله نمايان است. اين روند ناهنجار از عنوان مقاله گرفته تا استحصال شتابزده از محتواي همة مكاتب متنوع فلسفۀ اسلامي پديدار است. گسترة ادعاهاي مقاله، مشتمل است بر داوري نامبتني بر واقعيت تاريخي آراء هستي‌شناسانه، معرفت‌شناسانه، انسان‌شناسانه، معرفت نفس و ساير زمينه‌هاي مرتبط در امر تعليم و تربيت. قريب به اتفاق ادعاها و اظهارات اين مقاله بدون سند و متكي بر برداشت‌هاي يكسونگرانه است. اندك ارجاعات موجود در آن، ارجاع به منابع ناكافي و نامعتبر است. اتكا به برداشت نامستند مستشرقان و معارضان با فلسفۀ اسلامي، مستند وثيق مقاله براي ارائۀ ادعاها در بخش داوري است. تا با ايرادهاي حق به جانب، استوار نمودن تعليم و تربيت را بر آن نظام، نااستوار و ناهنجار قلمداد كند. اظهارات وارون آن مقاله در حوزة تاريخ فلسفة اسلامي، مورد كاوش اين نگاشته است.