شكار با قوش در عصر قاجار و كاركردهاي آن

در عصر قاجار، شكار و شكارگري يكي از شيوه‌هاي متداول تفريح و سرگرمي محسوب مي‌شد. در اين دوره، شاه و اعضاي خاندانش و حكام برخي مناطق، علاقۀ فراواني به صيد داشتند و به شيوه‌هاي متنوعي شكار مي‌كردند. در اين ميان‌ شكار با قوش، جايگاه ويژه‌اي در گذراندن اوقات درباريان و اعيان، به‌خصوص در عصر ناصرالدين‌شاه قاجار داشت. در اين پژوهش به روش توصيفي - تحليلي، به‌دنبال پاسخگويي به اين پرسشيم كه شكار با قوش، چه جايگاه و كاركردي (فردي و اجتماعي) در دورۀ قاجار داشت؟ يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد قوش‌هاي شكاري در عصر قاجار، گونه‌هاي مختلفي داشتند و به‌راحتي قابليت دسترسي نداشتند؛ به همين علت كساني كه با صرف هزينه‌هاي زياد، قادر به تهيۀ پرندگان شكاري بودند، با استخدام قوشچي‌هاي ماهر، آنها را براي انواع شكار در شكارگاه مهيا مي‌كردند. به‌دليل هزينه‌هاي گزاف و سختي‌هاي مربوط به تعليم و نگهداري از قوش، اين شيوۀ شكار به يكي از سخت‌ترين شيوه‌هاي شكار تبديل ‌شده بود و تنها پادشاهان، حكام و شاهزادگان به‌طور گسترده، قادر به انجام اين نوع شكار بودند. شكار با قوش در راستاي اهدافي همچون تفريح و سرگرمي و نمايش بزرگي و مهارت فردي در شكار به كار گرفته مي‌شد.