اثرات عادت ‌دهي كوتاه‌مدت مرحله ‌گذار از غذاي زنده به غذاي خشك بر عملكرد رشد، زنده ‌‌ماني، تركيب لاشه و پروفايل اسيدهاي چرب لارو فيل ماهي (Huso huso)

هدف اين مطالعه، بررسي اثرات عادت ‌‌دهي كوتاه ‌‌مدت با استفاده از غذاهاي زنده مختلف و خشك بر عملكرد رشد، تركيب لاشه و پروفايل اسيدهاي چرب لارو فيل‌‌ماهي (Huso huso) است. تعداد 1200 لارو فيل‌ماهي با ميانگين وزن اوليه 0.01±0.43 گرم به‌ صورت تصادفي در 12 مخزن گرد پلاستيكي 80 ليتري (100 لارو به ازاي هر مخزن) در سه تكرار توزيع شدند. سپس لارو ماهيان به‌ مدت 21 روز با لارو منجمد شيرونوميد (T1)، زي‌توده منجمد آرتميا (T2) و تركيبي از آنها (T3) تغذيه شدند. گروه شاهد (C) در طول دوره تنها جيره خشك تجاري (0.5 ميلي‌‌متر، پروتئين 55.59 درصد، چربي 21.12 درصد، خاكستر 11.76 درصد و رطوبت 7.96 درصد) را دريافت كرد. جهت عادت‌دهي، هر دو روز يكبار، 15 درصد از ميزان غذاي زنده كاسته و بر ميزان غذاي خشك افزوده شد. طبق نتايج، وزن نهايي (0.16±4.99 گرم)، وزن كسب شده (0.17±4.57 گرم)، افزايش وزن بدن (72.75±1081.53 درصد) و نرخ رشد ويژه (0.29±11.75 درصد/روز) در T1 به‌ طور معني‌داري بالاتر از ساير گروه‌هاي آزمايشي بود (0.05 p). نرخ زنده‌‌ماني در گروه (C) (1.32±56.50 درصد) نسبت به ساير تيمارها به ‌طور معني‌داري كاهش يافت (0.05 p) و در گروه تغذيه شده با لارو منجمد شيرونوميد (T1) مرگ‌وميري مشاهده نشد‌ (0.05 p). ميزان چربي خام (0.08±1.32 درصد) و رطوبت (0.17±80.98 درصد) در T1 به طور معني‌داري كمتر از ساير تيمارها و محتواي پروتئين خام در T3 (0.39±11.26 درصد) و C (0.44±11.44 درصد) به طور معني‌داري بالاتر از گروه‌هاي T1 (0.39±9.23 درصد) و T2 (0.28±9.67 درصد) بود (0.05 p). گروه T3، كاهش معني‌داري در ارتباط با مجموع اسيدهاي چرب n-3 LC-PUFA (0.04±9.53 درصد) نسبت به T1 (0.71±11.02 درصد) نشان داد (0.05 p). نسبت EPA/DHA نيز در گروه T1 به طور معني‌داري بالاتر (0.03±0.45 درصد) از ساير تيمارها بود (0.05 p). براساس نتايج به‌دست آمده، استفاده از لارو منجمد شيرونوميد به دليل بهبود شاخص‌هاي رشد، زنده‌‌ماني و تركيبات اسيد چرب جهت سازگاري لارو فيل‌ماهي با غذاي خشك طي 21 روز توصيه مي‌شود.