پديدارشناسي تجربه زيسته زنان محكوم در كارگاه اشتغال ندامتگاه زنان تهران

هدف: حرفه آموزي و اشتغال به كار مجرمان يكي از برنامه هاي پركاربرد در زندان ها به منظور بازاجتماعي كردن و اصلاح و تربيت محسوب مي شود. هدف اين پژوهش، تحليل جامعه شناختي روايت هاي زندانيان زن شاغل در واحدهاي حرفه آموزي و اشتغال زندان زنان تهران مي باشد. روش : روش  اين پژوهش، مطالعه اي كيفي از نوع پديدارشناسي است كه با استفاده از مصاحبه نيمه ساختاريافته اجرا شد. نمونه پژوهش شامل 16 نفر از زناني است كه طي ماه هاي مهر تا اسفند 1398 محكوم و در زندان حضور داشته اند كه با به كارگيري اشباع نظري در تعيين حجم نمونه و به روش نمونه گيري گلوله برفي به دست آمد. براي تجزيه و تحليل داده هاي حاصل از مصاحبه هاي عميق از تحليل روايت بهره جسته شد. يافته ها: يافته ها نشان مي دهد كه زندانيان زن مهم ترين انگيزه حضور در واحدهاي اشتغال را بيشتر با مقولاتي چون دوري از يكنواختي حضور در اتاق ها و انضباط روزانه، استفاده از مزايايي چون ملاقات و تلفن و مرخصي ذكر كرده اند. بنابراين، مي توان بيان كرد كه به منظور بازاجتماعي كردن زندانيان زن، توجه به استعداد و خلاقيت هاي زندانيان و به طور كلي طراحي برنامه ها از پايين به بالا و پرداخت دستمزد مطابق قانو ن كار و اطمينان از پشتيباني و حمايت دولت پس از آزادي مقولات و مضاميني هستند كه از نظر پاسخگويان در زمان اشتغال زندانيان، مورد غفلت قرار مي گيرد.