مدل ساختاري حساسيت بين‌فردي بر اساس تروماي دوران كودكي باتوجه‌به نقش واسطه احساس ناكامي و نااميدي در دانشجويان زن علوم پزشكي

هدف: هدف از انجام پژوهش، آزمون برازندگي مدل ساختاري حساسيت بين‌فردي بر اساس تروماي دوران كودكي باتوجه‌به نقش واسطه احساس ناكامي و نااميدي در دانشجويان زن در دانشجويان علوم‌پزشكي دانشگاه آزاد استان قم بود. روش‌: اين پژوهش در زمره پژوهش‌هاي بنيادين و از نوع توصيفي _ همبستگي و مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش را كليه دانشجويان زن علوم‌پزشكي دانشگاه آزاد اسلامي قم تشكيل دادند كه در سال تحصيلي 1401-1402 مشغول به تحصيل بودند. حجم نمونه به تعداد 200 نفر در نظر گرفته شد كه به شيوه نمونه‌گيري در دسترس به پژوهش وارد شدند. براي گردآوري داده‌ها از پرسش‌نامه‌هاي تروماي دوران كودكي برنستاين و همكاران (2003)، پرسش‌نامه حساسيت بين‌فردي بايس و پاركر (1989)، پرسش‌نامه احساس ناكامي گيلبرت و آلن (1998) و پرسش‌نامه احساس نااميدي بك (1974) به شكل مستقيم براي اندازه‌گيري و گردآوري اطلاعات استفاده شد. داده‌هاي گردآوري شده به روش ماتريس همبستگي و مدل‌يابي معادلات ساختاري تحليل شد. از نرم‌افزار spss26 و pls3 براي آناليز داده‌ها استفاده شد. يافته‌ها: يافته‌هاي پژوهش نشان داد شاخص‌هاي مدل پيشنهادي از برازش قابل‌قبولي برخوردار است. نتايج نشان داد در سطح 0.95 درصد اطمينان احساس ناكامي و نااميدي اثر مستقيم بر حساسيت بين‌فردي دانشجويان زن دارند و تروماي دوران كودكي اثر مستقيم بر حساسيت بين‌فردي نداشت. نتايج بوت استروپ مشخص كرد تروماي دوران كودكي اثر غيرمستقيم به‌واسطه احساس ناكامي بر حساسيت بين‌فردي دانشجويان زن دارند. نتيجه‌گيري: تروماي دوران كودكي و احساس ناكامي و نااميدي مي‌توانند حساسيت بين‌فردي را به شكل مستقيم و غيرمستقيم تحت‌تأثير قرار دهند.