اثربخشي آموزش مهارت بازسازي زندگي پس از طلاق بر ناگويي هيجاني، خودارزشمندي و سازگاري بعد از طلاق در زنان مطلقه مبتلا به درد مزمن

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش مهارت بازسازي زندگي پس از طلاق بر ناگويي هيجاني، خودارزشمندي و سازگاري بعد از طلاق در زنان مطلقه مبتلا به درد مزمن شهر اهواز بود. روش : طرح پژوهش از نوع نيمه‌آزمايشي با پيش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل زنان مطلقه مبتلا به درد مزمن شهر اهواز در سال 1401 بودند. نمونه پژوهش شامل 30 زن مطلقه مبتلا به درد مزمن بودند كه با روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شده و در دوگروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) گمارش شدند. ابزار مورد استفاده در اين پژوهش پرسش‌نامه ناگويي هيجاني تورنتو (1994)، پرسش‌نامه احساس خودارزشمندي دوستي و حسيني نيا (1399) و پرسش‌نامه سازگاري پس از طلاق فيشر (2004) بودند. يافته ها: نتايج تجزيه‌وتحليل داده ها نشان داد برنامه آموزش بازسازي زندگي پس از طلاق موجب كاهش ناگويي هيجاني و همچنين بر بهبود احساس خودارزشمندي و سازگاري پس از طلاق در زنان مطلقه داراي درد مزمن شد (0.05 P). نتيجه گيري: آموزش بازسازي زندگي پس از طلاق به‌عنوان شيوه‌اي براي كاهش ناگويي هيجاني و ارتقاي شرايط زندگي از طريق افزايش احساس خودارزشمندي و سازگاري در زنان مطلقه داراي درد مزمن در كنار ساير آموزش ها مي تواند نتايج مفيدي داشته باشد.