بررسي پيامدهاي سياست‌هاي توزيعي و بازتوزيعي جمهوري اسلامي ايران بر اساس مدل آلموند- پاول و رابرت مرتن

توزيع و بازتوزيع به‌عنوان يكي از كارويژه‌هاي نظام سياسي كه با هدف رفع نابرابري و كاهش شكاف‌هاي اقتصادي - اجتماعي انجام مي‌شود در نگرش سيستمي داراي اهميت ويژه‌اي است چراكه موفقيت يا عدم موفقيت مي‌تواند در افزايش يا كاهش حمايت جامعه از نظام سياسي موثر باشد. بعد از انقلاب، جمهوري اسلامي سعي كرد با هدف تحقق عدالت با تدوين و اجراي سياست‌هاي توزيعي و بازتوزيعي، ميزان شكاف طبقاتي و نابرابري را در سطوح مختلف جامعه كاهش دهد. در اين مقاله از روش تحليلي توصيفي با رويكرد اسنادي و چهارچوب نظري تركيبي از آراي آلموند و پاول و مرتن بهره گرفته مي‌شود. پرسش مقاله اين است كه سياست‌هاي توزيعي و بازتوزيعي بعد از انقلاب تا چه اندازه موفق بوده و چه تاثيري بر كنش سياسي افراد داشته است؟ يافته‌ها نشان مي‌دهد با وجود تدوين و اجراي سياست‌ها در حوزه‌هاي مختلف، هم بر اساس آمار و هم ادراك افراد از وضعيت اقتصادي، نتايج مطلوبي در اين حوزه بدست نيامده است و اين ناكارآمدي به بي‌تفاوتي سياسي و كاهش ميزان تمايل افراد به مشاركت سياسي در ابعاد مختلف منجر شده است.