سنتز نظري سياست خارجي ايران در پرتو مشاركت جامع راهبردي با چين

روابط ايران و چين داراي فراز و فرودهايي بوده كه حدود يك دهه اخير در قالب مشاركت جامع راهبردي بيشترين مراودات سياسي و اقتصادي را با هم تجربه كرده‌اند. حاكميت ج.ا. ايران با ياس از غرب، رويكرد «نگاه به شرق» را در پيش گرفته كه اين مشاركت منجر به توافق‌نامه 25 ساله بين تهران و پكن شد. عوامل، متغيرها و مولفه‌هاي داخلي و خارجي براي بررسي اين مشاركت مهم هستند. از يك‌سو لايه‌هاي هويتي دخيل هستند، از طرفي رويكرد واقع‌گرايانه و به نحوي ضديت با هژمون كه از درك و شناخت كارگزاران دولت‌ها شكل گرفته، موثر مي‌باشند. پرسش اين است كه براي درك بهتر اين مشاركت چه سنتزي مي‌توان ارائه داد؟ فرضيه اين است كه مشاركت جامع با رويكرد چندوجهي، اشتراكات هويتي و رويكردي ضد هژمون شناخت اداركي از محيط بين‌الملل و شرايط داخلي و سياست خارجي تاثيرگذار بوده ‌است كه ما را براي شناخت بهتر سياست خارجي ايران در ارتباط با چين در قالب اين مشاركت رهنمون مي‌سازد. مقاله از روش تحقيق توصيفي- تحليلي بهره برده و داده‌ها كتابخانه‌اي و اينترنتي مي‌باشند.