تحليلي برساخت‌گرايانه از مباني دشمني ميان جمهوري اسلامي ايران و آمريكا؛ فرايند دگرسازي، دگرهاي سه‌گانه و هويت‌يابي فرافكنانه

در بيش از چهار دهه كه از حيات سياسي جمهوري اسلامي ايران مي‌گذرد، تقابل با ايالات متحده به‌عنوان محوري اساسي و  هدفي غائي در سياست خارجي ايران، همچنان پُردوام مانده و محدوده آزادي عمل آن را در ساير موضوعات تعيين كرده است. اما چرا اين سياست خارجي علي‌رغم چرخش هاي نسبي در نقاط عطف كابينه ها و با وجود هزينه‌هاي قابل توجه در اين محور و هدف كلان، مصرّانه استمرار داشته است؟ در اين مقاله مبتني بر برداشتي آزاد از رويكرد سازه انگاري در شاخه هويت محور و تركيب با گونه شناسي هاي دولت در اقتصاد سياسي و تلفيق سطوح تحليل فروملي و فراملي، تلاش شده است از تكوين و تثبيت هويت سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران در قالب فرايند دگرسازي از آمريكا، فهمي ارائه شود كه استكبارستيزي در درون فرهنگي تعارضي به‌عنوان پردوام ترين محور اين سياست خارجي و تبعات ساختاري آن در سياست داخلي و نيز دلايل تصلب و گريزناپذيريِ آن را توضيح دهد. يافته هاي اين پژوهش مبتني بر سازه هاي مفهومي هويت يابي دگرسازانه، دگرهاي سه گانه، هويت يابي فرافكنانه، قواعد تكويني و تنظيمي و منابع تخصيصي و اقتداري و دوگانه دولت اندامواره- ابزاري دلايل تصلّب ساختاري در دشوار شدن چرخش هاي بنيادين را توضيح داده و در نهايت به امكان سنجي و ارزيابي ظرفيت ها و ضرورت هاي تغيير در محورهاي اساسي و اهداف غائي سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران مي پردازد.