مقايسه اثربخشي درمان گروهي مبتني بر واقعيت‌درماني و درمان گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد بر خودكارآمدي والدگري زوجين فرزندپذير كودكان بي‌سرپرست بهزيستي

مقدمه: پژوهش حاضر باهدف مقايسه اثربخشي درمان گروهي مبتني بر واقعيت‌درماني و درمان گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد بر خودكارآمدي والدگري زوجين فرزندپذير كودكان بي‌سرپرست بهزيستي انجام گرفت. روش كار: اين پژوهش از نظر هدف كاربردي بوده و ازلحاظ روش نيمه آزمايشي با دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل بود كه در آن از طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با پيگيري استفاده شد. از بين كليه زوج‌هاي فرزندپذير مراجعه كننده به سازمان بهزيستي شهر تهران در سال 1401 با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس 45 نفر انتخاب و به صورت تصادفي در سه گروه (دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل) گمارش شدند. گروه آزمايش اول به مدت 10 جلسه درمان گروهي مبتني بر واقعيت درماني و گروه آزمايش دوم به مدت 10 جلسه درمان گروهي مبتني بر پذيرش و تعهد را دريافت كردند. شركت كنندگان هر سه گروه در مراحل پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري مقياس خودكارآمدي والدگري دومكا و همكاران (1996) را تكميل كردند. يافته هاي به دست آمده با استفاده از آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر و آزمون تعقيبي بونفروني در فضاي نرم افزار SPSS-26  مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: نتايج تحليل كوواريانس نشان داد كه بين نمرات گروه كنترل و آزمايش تفاوت معناداري وجود دارد (0.001 P). در مقايسه با گروه كنترل، گروه‌هاي آزمايشي خودكارآمدي والدگري زوجين فرزندپذير كودكان بي‌سرپرست بهزيستي را بهبود بخشيدند. باوجوداينكه بين دو رويكرد آزمايشي تفاوت معناداري وجود نداشت؛ اما تأثير درمان مبتني بر پذيرش و تعهد نسبت به واقعيت درماني اندكي بيشتر بود. نتيجه گيري: درمان هاي گروهي مبتني بر واقعيت درماني و مبتني بر پذيرش و تعهد از اثربخشي قابل توجهي در جهت بهبود خودكارامدي والدگري زوجين فرزندپذير كودكان بي سرپرست بهزيستي برخوردار است. از اين رو متخصصين، پژوهشگران و درمانگران اين حوزه مي توانند از اين مداخلات به ويژه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد به عنوان گزينه هاي موثر جهت بهبود خودكارامدي اين افراد استفاده كنند.