مدل يابي روابط ساختاري تجربه تروماي زلزله با افكار خودكشي در ميان بازماندگان زلزله سرپل ذهاب: نقش ميانجي ذهن آگاهي و نشخوار فكري

مقدمه: زلزله و واكنش افراد به آن مي تواند پيامدهاي روان شناختي بلندمدتي به همراه داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسي مدل يابي روابط ساختاري تجربه تروماي زلزله با افكار خودكشي با ميانجي گري ذهن آ گاهي و نشخوار فكري انجام شد.روش كار: پژوهش حاضر مطالعه اي مقطعي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل تمامي افراد بالاي 18 سال ساكن شهر سرپل ذهاب بود كه زلزله آبان ماه سال 96 را تجربه كرده بودند. از ميان آنها تعداد 320 نفر به شيوه نمونه گيري دردسترس انتخاب شدند. جهت جمع آوري داده ها از پرسشنامه شدت مواجهه تروماتيك، مقياس افكار خودكشي بك، مقياس ارزيابي ذهن آگاهي و مقياس نشخوارفكري استفاده شد. براي تحليل داده‌ها از همبستگي پيرسون، مدل‌يابي معادلات ساختاري و از نرم افزار SPSS-26 وAMOS-24  استفاده شد. يافته ها: يافته ها حاكي از برازش مدل مورد نظر بود و تجربه تروماي زلزله با نقش ميانجي نشخوار فكري و ذهن آگاهي در مجموع 61 درصد از واريانس افكار خودكشي را تبيين مي‏كنند. نتايج به دست آمده حاكي از اثر غيرمستقيم متغير تجربه تروماي زلزله بر افكار خودكشي از طريق نقش ميانجي نشخوار فكري بود (p 0.05, b=0.51) همچنين نتايج به دست آمده نشان از تاثير غيرمستقيم متغير تجربه تروماي زلزله بر افكار خودكشي از طريق نقش ميانجي ذهن آگاهي بود (P 0.05, b = -0.62). نتيجه گيري: يافته هاي اين پژوهش حاكي از اهميت سازه هاي ذهن آگاهي و نشخوارفكري به عنوان يك مفهوم باليني ضروري در مداخلات پيشگيرانه و درماني مرتبط با افكار خودكشي در افراد داراي تجربه زلزله است. تحقيقات آينده مي توانند با افزودن مداخلات باليني كه هدف آنها توجه به ذهن آگاهي و نشخوارفكري است، در راستاي پيشگيري و درمان مشكلات مرتبط با افكار خودكشي گام مهمي بردارند.