تدوين مدل علّي از رابطه بين كيفيت خواب، اضطراب سلامتي، تنظيم شناختي هيجان و فرسودگي هيجاني با ميانجي گري خستگي شناختي در پرستاران مبتلا به سندرم خستگي مزمن

مقدمه: اختلالات روان تني اختلالاتي ناتوان كننده و پر شيوع مي باشند. اين اختلالات همچون سندرم خستگي مزمن ناتوان كننده بوده و باعث تحليل جسماني و رواني مي شود. از اين ميان پرستاران در حوزه بهداشت درمان از جمله افرادي هستند كه بيش از سايرين در خطر ابتلا به سندرم خستگي مزمن هستند. اين سندرم نشانه هايي شبيه به افسردگي دارد، به راحتي بهبود نمي يابد و كيفيت زندگي فرد را تحت الشعاع قرار مي دهد.روش كار: روش پژوهش حاضر توصيفي و از نوع همبستگي بوده و گذشته نگر بود. روش آماري روش معادلات ساختاري بود. نمونه گيري غير تصادفي و به صورت در دسترس بود و در نهايت از بين 1000 پرستار تعداد 291 نفر از پرستاران بر اساس ملاك هاي ورود واجد شرايط بودند و انتخاب شدند. در اين پژوهش از ابزارهايي از قبيل پرسشنامه هاي كيفيت خواب پيتسبرگ(1989)، فرسودگي هيجاني مسلش و جكسون(1981)، اضطراب سلامت سالكوسكيس و واريك(2001)، تنظيم شناختي هيجان گرانفسكي و همكاران(2001) و سنجش چند بعدي خستگي اسمتس (1996) استفاده شد. تمامي ابزارهاي ذكر شده داراي روايي و پاپايي تأييد شده در پژوهش هاي داخلي و خارجي بود. يافته ها:يافته هاي پژوهش نشان داد كه كيفيت خواب، اضطراب سلامتي و تنظيم شناختي هيجان به صورت تنها و مستقيم نمي توانند فرسودگي هيجاني را پيش بيني كنند و فقط در صورتي اين پيش بيني اتفاق مي افتاد كه خستگي شناختي نقشي واسطه اي داشته باشد. در نهايت مسيرهاي غير مستقيم مدل معنادار بود و اين مسئله نشان از ميانجي بودن خستگي شناختي داشت (P 0.05) نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي پژوهش براي كاهش فرسودگي هيجاني در حرفه پرستاري بايد به خستگي شناختي توجه داشت. خستگي شناختي حالتي از درماندگي است كه باعث مي شود فرد نتواند در موقعيت هاي مهم و مختلف زندگي دست به تصميم گيري بزند. بهبود خستگي شناختي در نهايت مي تواند باعث كاهش نشانه هاي فرسودگي هيجاني و افزايش كيفيت خواب، كاهش اضطراب سلامتي و استفاده از راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان مثبت در پرستاران شود.