مدل يابي خودآسيبي بدون قصد خودكشي براساس تكانشگري و تجارب تجزيه اي با ميانجي گري ذهني سازي در بزرگسالان

مقدمه: خودآسيبي بدون قصد خودكشي يكي از معضلات جهان امروز است و علاوه بر صدمات جسمي با اختلالات رواني و خودكشي نيز مرتبط است. در اين راستا، مطالعه حاضر نيز با هدف بررسي رابطه بين تكانشگري و تجارب تجزيه اي با خودآسيبي بدون قصد خودكشي با ميانجي گري ذهني سازي در بزرگسالان انجام شد.روش كار: روش پژوهش توصيفي – همبستگي مبتني بر معادلات ساختاري بود. جامعه آماري پژوهش را كليه بزرگسالان شهر تهران در سال 1402 تشكيل دادند. از ميان جامعه آماري، 350 نفر به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه تكانشگري بارت، مقياس تجارب تجزيه اي، پرسشنامه كنش وري تأملي و پرسشنامه آسيب به خود. براي تحليل داده‌ها از همبستگي پيرسون، مدل‌يابي معادلات ساختاري و از نرافزار SPSS نسخه 23 وAMOS  نسخه 24 استفاده شد.يافته ها:  نتايج نشان داد كه مدل پژوهش از برازش مطلوبي برخوردار است. ضرايب مسيرهاي مستقيم مسير تكانشگري (74/2 T= ،34/0 = β)، تجارب تجزيه‏اي (78/3 T= ،35/0 = β)، اطمينان (42/5- T= ،38/0- = β) و عدم اطمينان (96/2= ،53/0= β) بر خودآسيبي بدون قصد خودكشي معنادار بودند. همچنين ضرايب غيرمستقيم متغيرهاي تكانشگري و تجارب تجزيه اي بر خودآسيبي بدون قصد خودكشي از طريق نقش ميانجي ذهني سازي معنادار بودند. به طور كلي تكانشگري و تجارب تجزيه اي با ميانجي گري اطمينان و عدم اطمينان در مجموع 62 درصد از واريانس خودآسيبي بدون قصد خودكشي را تبيين نمودند.نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان از اهميت نقش ميانجي ذهني سازي در رابطه بين تجارب تجزيه اي و تكانشگري با خودآسيبي بدون قصد خودكشي است. بنابراين مداخلاتي كه خودآسيبي بدون قصد خودكشي را هدف قرار مي دهد ممكن است، نياز به افزايش ظرفيت ذهني سازي با هدف كاهش تجزيه، تكانشگري و به تبع بازداري از خودآسيبي داشته باشد.