واكاوي انتقادي مفهوم تاب آوري شهري از ديدگاه مناسبات قدرت نهادي

بيان مساله: مفهوم تاب آوري يكي از مفاهيم تقريبا جديد در عرصه برنامه ريزي شهري مي باشد كه از بستر علوم اكولوژيكي وارد اين عرصه شده است. غلبه رويكرد توصيفي در تحليل اين موضوع كه ناشي از ذات محافظه كارانه و غيرسياسي مفاهيم با پيش زمينه اكولوژيكي مي باشد، مساله اصلي در كاربرد آن در سيستم هاي مختلط اجتماعي و اكولوژيكي مانند نواحي شهري مي باشد. هدف : هدف مقاله ارائه تحليلي مفهوم تاب آوري شهري از دريچه روابط و مناسبات قدرت نهادي است تا از اين طريق بتوان به چالش هاي مفهومي آن از بعد سياسي دست يافته و ديدگاه كامل تري از آن را كه تناسب بيشتري با خصوصيات نواحي شهري داشته باشد، ارائه كرد.روش: روش پژوهش حاضر به صورت تحليلي محتوا و بر مبناي داده هاي ماخذوه از اسناد كتابخانه اي مي باشد. يافته ها: اصلي ترين يافته تحقيق، تبيين ابعاد مختلف تحليل سياستي تاب آوري شهري و استخراج جهتگيري هاي سياسي اين مفهوم مي باشد. در اين راستا ارتباط متقابل بين تاثير اهداف تاب آوري بر روي سياست هاي قدرت نهادي از يك سو و تاثير جريان سياست گذاري هاي عمومي بر اهداف مذكور در نظر گرفته شده و مجموعه اي از معيارها و شاخص هاي تحليل سياستي تاب آوري ارائه شده است. نتيجه گيري: انتخاب ديدگاه اجتماعي به عنوان راه حلي در راستاي تضعيف چالش هاي ناشي از تسلط رويكرد وحدت گرايانه موجود در تعاريف تاب آوري است. در اين راستا و با انتخاب روابط و مناسبات قدرت نهادي به عنوان ديدگاه اجتماعي منتخب مقاله، چارچوب تحليل سياستي تاب آوري ارائه شده است.