ضرورت اتخاذ رويكرد مكان‌سازي مشاركت‌ مبنا؛ در بازآفريني بافت‌هاي تاريخي

بيان مسأله: بافت‌تاريخي از تجربه طولاني مدت تعامل انسان با محيط بوجود آمده‌است اما مي‌بينيم بعد از مداخلاتي كه در بافت‌هاي‌تاريخي صورت گرفته، حضور و تعاملات‌اجتماعي ‌مردم در بافت كمرنگ شده‌است، چراكه اين طرح‌ها از بطن جامعه و محيط نبوده و در ‌نتيجه احساس تعلق نيز ايجاد نمي‌كند. حفظ مكان‌ تاريخي يا ايجاد مكان‌ جديد در بافت‌‌تاريخي، از موضوعات مهم شهرسازي امروز بشمار مي‌آيد و از منظر حفاظت اجتماعي بافت، حائز اهميت است. مكان‌سازي يعني ايجاد مكان باكيفيت بوسيله مشاركت‌اجتماعي، كه قصد داريم در طي بازآفريني، بعنوان يكي از روش‌هاي مرمت‌شهري، از طريق آن كيفيت‌زندگي در بافت و تعاملات‌اجتماعي آنرا افزايش دهيم.هدف: نوعي از مكان‌سازي، مشروط و مقيد به حفظ اصالت و ارزشهاي‌بافت، با اقدامات برگشت‌پذير، بوسيله مشاركت ‌اجتماعات محلي، مد‌نظر اين پژوهش است. و ارائه الگويي مناسب در‌خصوص نحوه اقدام در بافت‌هاي‌تاريخي متناسب با زمينه اجتماعي و بستر‌فرهنگي در شهرهاي‌ايران امري ضروري به‌شمار مي‌رود. در اين مقاله تلاش شده به مكان‌سازي با رويكرد توسعه اجتماع‌محور و با هدف ارتقاء كيفيت‌محيطي و جاري‌نمودن تعاملات روزمره در عرصه بافت‌هاي‌تاريخي جهت بازآفريني بافت‌ها، توجه دهد.روش: روش اين پژوهش از نوع كيفي با رويكرد توصيفي – تحليلي به شيوه مطالعات تطبيقي مي‌باشد. و بدين منظور تجربيات داخلي و خارجي اقدامات در بافت‌هاي مشابه بافت‌تاريخي تهران بررسي‌شد تا از بررسي و تبيين چارچوب نمونه‌ها به چارچوب بازآفريني در بافت‌هاي‌تاريخي ايران برسيم.يافته‌ها: دستاورد مهم اين پژوهش تبيين ضرورت مكان‌سازي مشاركت‌مبناو اهميت آن در پروژه‌هاي بازآفريني بافت‌تاريخي، جهت تبلور ارزش‌ها در ساختار بافت‌امروزي، براي حفظ اين بافت‌ها جهت مكان‌سازي خلاق درفضاهاي‌شهري و ارتقاء كيفيت مي‌باشد.نتيجهگيري: باتوجه به ضرورت مشاركت اجتماعي كه از مطالعه پروژه‌هاي موفق داخلي و خارجي بازآفريني دربافت تاريخي استنباط شد، و نظر به اهميت بحث دلبستگي مكاني ساكنان در جلب مشاركت اجتماعي شان، اولويت رويكرد مكان‌سازي مشاركت مبنا جهت تقويت روحيه مشاركت جويانه ساكنان در بازآفريني بافت‌هاي تاريخي مدنظر است.