سنجش پياده‌مداري محله‌هاي شهري با استفاده از روش واك اسكور مطالعه موردي: محله‌هاي پيرسرا و گلسار رشت

بيان مسئله: صدمات وارده به محيط‌زيست برخاسته از اتكاي بيش‌ازحد به خودرو، مانعي جدي در دستيابي به توسعه پايدار است. گسترش پياده‌مداري ازاين‌رو، در مركز توجه برنامه‌ريزان و طراحان شهري قرارگرفته است. ارزيابي پياده‌مداري محلات مي‌تواند به شناسايي نقاط ضعف و تقويت نقاط قوت آن‌ها در اين جهت كمك كند. هدف: هدف اصلي پژوهش حاضر، سنجش قابليت پياده‌مداري در دو محله‌ شهر رشت با استفاده از روش واك اسكور است. اين روش چندان در ايران شناخته‌شده نيست و طرح آن مي‌تواند در ارزيابي‌هاي ازاين‌دست كمك قابل‌توجهي باشد. روش: واك اسكور يكي از روش‌هاي كاربردي سنجش ميزان پياده‌مداري است كه در جهان با اقبال عام روبرو شده است. اين روش بر فاصله قابل پياده‌روي از واحد مسكوني تا هركدام از خدمات موردنياز خانوارها متكي است. امتيازدهي بر اساس كوتاهي فاصله انجام مي‌شود و فواصل كوتاه‌تر، امتياز بيشتري دريافت مي‌كنند. امتياز مزبور، نشان‌دهنده ميزان پياده‌مداري محله است. يافته‌ها:  يافته‌ها نشان مي‌دهد كه هر دو محله پيرسرا و گلسار شهر رشت علي‌رغم تفاوت‌هايشان به لحاظ قدمت، ساختار كالبدي و وضعيت اقتصادي-اجتماعي ساكنان، از قابليت پياده‌مداري خوبي برخوردارند و اكثر سفرها مي‌تواند به‌صورت پياده انجام شود. نتيجه گيري: روش واك اسكور به دليل بررسي شاخص‌هاي كمي نظير دسترسي به كاربري‌هاي جاذب سفر پياده، تعداد تقاطع‌ها و متوسط طول بلوك بي‌چون‌وچرا داراي مزايايي است و مي‌توان بخش مهمي از پژوهش‌هاي مرتبط با پياده‌مداري را به كمك آن انجام داد. ولي با توجه به بررسي‌هاي صورت گرفته در پژوهش حاضر بايد اذعان داشت كه علاوه بر معيارهاي كمي، معيارهاي كيفي را نيز مي‌بايست در ارزيابي دخيل كرد؛ بنابراين كامل بودن روش واك اسكور موردترديد قرار مي‌گيرد. زيرا اين روش تنها بر معيارهاي كمي استوار است و توجه به برخي شاخص‌هاي كيفي مؤثر بر پياده‌مداري در آن مغفول واقع‌شده است.