ماموريت ديپلماسي اقتصادي؛ چرخش از ژئوپليتيك وحشت غرب آسيا به ژئواكونومي شكوفايي آسيايي

برخلاف دوران جنگ سرد كه تمركز قدرت در قالب نظم دوقطبي از ويژگي‌هاي بارز آن محسوب مي‌شد، در فضاي كنوني بين‌المللي با پراكندگي قدرت مواجه هستيم؛ تا جايي كه از نظم چندقطبي يا حتي نظم غيرقطبي سخن به ميان آمده است. تاثير اين پراكندگي قدرت، سيال شدن نظم بين‌الملل و ايجاد فضاي جديد كنش در محيط‌هاي منطقه‌اي است، چرا كه توان و اراده قدرت‌هاي بزرگ براي درگيري مستقيم در مناطق كاهش يافته؛ به نحوي كه بيشتر مايلند از طريق حضور غيرمستقيم و جهت‌دهي به موازنه قواي سيال منطقه‌اي ايفاي نقش كنند. به همين نسبت، قدرت‌هاي نوظهور و منطقه‌اي فعال‌تر شده‌اند و مي‌كوشند در فضاي جديد كنش، نفوذ خود را ارتقاء بخشند. در چنين شرايطي، حاكم شدن منطق ژئواكونوميك و فرصت‌هاي همكاري و شكوفايي نهفته در آن، نظم و ثبات نسبي را براي برخي مناطق (شرق آسيا) به ارمغان آورده است. در مقابل، سيطرۀ منطق ژئوپليتيكِ وحشت، بي ثباتي، جنگ و درگيري را در برخي از ديگر مناطق (غرب آسيا) موجب شده است. در اين ميان، ايران با توجه به جايگاه بين‌المللي و موقعيت جغرافيايي خود در ميانه دو منطقه با دو منطق متفاوت واقع شده است؛ يكي آسيا در مفهوم كلي خود كه به نظر مي‌رسد بيشتر به سوي ژئواكونومي شكوفايي ميل مي‌كند و ديگري غرب آسيا كه در دام ژئوپليتيك وحشت گرفتار آمده است. به همين جهت بررسي اسناد و مدارك به روش كتابخانه اي انجام و داده‌ها و اطلاعات گردآوري و نهايتاً به روش توصيفي-تحليلي تجزيه و تحليل داده‌ها صورت گرفت.نتايج اين مطالعه حاكي از آن است كه در چنين شرايطي، چرخش از ژئوپليتيك وحشت غرب آسيا به ژئواكونومي شكوفايي آسيايي بايد به ماموريت اصلي ديپلماسي اقتصادي كشور تبديل شده و در چارچوب سياست همسايگي دنبال شود.