تمدن نوين اسلامي؛ از آرمان تا واقعيت

مقوله تمدن بالاترين مرحله اجتماع بشري است كه نقطه اوج تلاش انسان براي دستيابي به زندگي بهتر و پيشرفت همه‎جانبه را نشان مي‎دهد. تمدن‎ها دو جنبه دارند: جنبه زيربنايي كه عرصه فكر و جهان‎بيني و انديشه حاكم بر تمدن است؛ جنبه روبنايي كه شامل حوزه سخت‎افزار مانند صنعت، اقتصاد، سياست و هنر و معماري است، و حوزه نرم‎افزار كه دربرگيرنده نحوه سبك زندگي و روابط انساني مي‎باشد. همچنين ازآنجاكه جنبه روبنايي تابع جنبه زيربنايي است، مي‎توان تمدن‎ها را بر اساس جنبه زيربنا، يعني جهان‎بيني، بر دو گونه قسمت كرد: تمدن توحيدي و تمدن الحادي. البته انديشمندان غربي در تلاش‎اند مفهوم تمدن توحيدي را به بهانه ناكارآمدي دين و معنويت، امري تخيلي و دور از واقعيت نشان دهند. آنان براي اثبات مدعاي خود، به دوره حاكميت كليسا بر اروپا استناد كرده‎اند. درمقابل ديدگاه «تمدن نوين اسلامي» درصدد است با به‎تصوير كشيدن دين واقعي كه بر پايه توحيد است، نگاه غربي‎ها را به‎چالش كشاند. برتري تمدن توحيدي در امتداد دادن توحيد در همه عرصه‎هاي زندگي بشري است. توحيد در تمدن توحيدي تنها انديشه و باور قلبي فرد نيست كه در مرحله نظر و انتزاع باقي بماند، بلكه باور توحيدي مسئوليت‎آور است و تكليف روابط اجتماعي و سبك زندگي، حكومت، اقتصاد، سياست، هنر و معماري، و حتي علم را مشخص مي‎كند. نگاه به انسان در تمدن توحيدي، بر اساس فطرت پاك توحيدي است، نه معيارهاي محدود نژاد و زبان و اقليم. اما با وجود اين نگاه وسيع به انسان، موضع تمدن توحيدي در برابر طاغوت‎ها و سردمداران جبهه استكبار كه انديشه انسان‎ها را به‎اسارت كشانده‎اند، مبارزه همه‎جانبه است.