در آمدي بر رويكردهاي غرب‌شناسي در ايران

غربشناسي از آغاز حيات فرهنگي سياسي غرب تاكنون در ارتباط با مجموعه‌هاي متشكلي از انسان ها، مواضع ويژه جغرافيايي، مقاطع برجسته تاريخي و با دوره‌هاي خاصي از سياست و حاكميت، همواره در تحول و دگرگوني بوده است. هدف از اين نوشتار بازشناسي نحوه گرايش غرب شناسان معاصر در ايران مي‌باشد. در باره شناخت غرب الگوهاي مختلفي از غرب شناسي وجود دارد؛ يكي از اين الگوها تبيين و تحليل مفهومي و محتوايي نظام‌ها و ايسم‌هاي فكري، فرهنگي و سياسي حاكم بر جهان غرب است. الگوي ديگر اين است كه با حفظ يك جهت گيري تاريخي، به تأليف تاريخي از تحولات غرب دست يابيم. در الگوي سوم تحولات جاري مغرب زمين با توجه به موضوعات، مسائل و معيارهاي ويژه اي در بخش‌هاي گوناگوني رده بندي مي‌شود و هر بخش ساحت خاصي از ميان ساحت‌هاي اخلاقي، مذهبي، سياسي، اقتصادي و نظاير آن را مورد نقد و بررسي قرار مي‌دهد. اهميت اين پژوهش در اين است كه با بررسي دقيق و همه جانبه رويكردها و الگوهاي غرب شناسي آن هم در چارچوب گفتماني، زواياي آشكار و پنهان غرب در انديشه و مدرنيته مشخص مي‎شود. روش تحقيق در اين مقاله توصيفي و ابزار گردآوري اطلاعات داده‌هاي كتابخانه اي است. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‎دهد كه غربشناسان معاصر با سه رويكرد نسبت به اين موضوع تحقيق نموده اند: رويكرد تقليدي؛ رويكرد تعاملي و رويكرد تقابلي.