تاثير محدوديت‌هاي محيط‌زيستي بر رشد اقتصادي ايران در بلندمدت (مطالعه موردي زمين و منابع طبيعي)

رشد اقتصادي به عنوان يك متغير مهم اقتصاد كلان همواره مورد توجه سياستگذاران بوده است. زيرا، از طريق آن ساير متغيرهاي مهم در اقتصاد مانند بيكاري، توزيع درآمد و ... تحت تاثير قرار مي گيرد. لذا عوامل طبيعي و غيرطبيعي محدود كننده رشد اقتصادي بسيار مهم هستند. در اين مقاله تمركز برروي محدوديت‌هاي ‌محيط‌زيستي شامل منابع فسيلي و زمين بر رشد اقتصادي مورد توجه قرار گرفته است.اين مقاله با بهبود مدل رشد سولو و لحاظ محدوديت‌هاي محيط‌زيستي در آن و با استفاده از روش بهينه يابي پويا، كاليبراسيون و تحليل حساسيت، محدوديت‌هاي منابع فسيلي و زمين بر رشد اقتصادي بلند مدت در ايران را محاسبه نموده است. نتايج اين تحقيق نشان مي‌دهد در يك شرايط اوليه و با توجه به موجودي‌هاي فعلي، نرخ رشد اقتصادي در بلند مدت براي ايران 6 درصد مي‌باشد كه محدوديت‌هاي منابع فسيلي و زمين مي‌تواند آن را محدود كند. ميزان محدوديت‌هاي منابع فسيلي و زمين به‌گونه‌اي است كه چنانچه كشش تابع توليد نسبت به منابع فسيلي به 0.45 برسد رشد منفي خواهد شد و كاهش آن موجب افزايش توليد در مسير رشد بلند مدت خود خواهد بود. علاوه بر اين چنانچه كشش توليد به 0.4 برسد رشد اقتصادي در بلند مدت عدد منفي به خود خواهد ديد. لذا مديريت بر مصرف زمين و منابع فسيلي از اهميت بسيار زيادي برخوردار است و كاهش وابستگي توليد به اين دو نهاده موجب افزايش رشد اقتصادي خواهد شد.