بررسي ميزان تاب‌آوري شهري در برابر مخاطرات طبيعي ( نمونه موردي: شهر سنندج)

سوانح و مخاطرات طبيعي به دليل شدت و زمان كوتاه اثر گذاري بر اجتماعات بشري تبديل به يكي از دغدغه‌هاي اصلي برنامه‌ريزان و مديران شهري در سال‌هاي اخير شده‌اند. از اين رو تاب‌آوري، به‌عنوان رويكرد و روشي مناسب در جهت كاهش خطرات حاصل از بحران‌ها و مخاطرات، به عنوان رويكرد پژوهش حاضر انتخاب شده است. هدف از اين پژوهش بررسي ميزان تاب‌آوري شهري در برابر مخاطرات طبيعي در شهر سنندج مي‌باشد. اين پژوهش از نوع توصيفي و تحليل مي‌باشد كه روش آن ميداني و پيمايشي محسوب مي‌شود. داده هاي كمي (با مقياس فاصله‌‌اي- نسبي) كه از اين طريق به دست آمد در قالب پنج شاخص (كالبدي، نهادي، طبيعي، اجتماعي، اقتصادي) و از طريق مدل ارزيابي AHP فازي تحليل شد؛ به منظور ترسيم افتراق فضايي شاخص‌هاي تاب آوري از تكنيك waspas بهره گرفته شده است. نتايج نشان مي‌دهد بر اساس هدف، شاخص نهادي رتبه يك با وزن 0.294 را به خود اختصاص داده است. رتبه‌هاي بعدي به ترتيب به شاخص‌هاي طبيعي، كالبدي، اقتصادي و اجتماعي تعلق مي‌گيرد. منطقه پنج در رتبه اول، منطقه يك در رتبه دوم، منطقه جهار در رتبه سوم، منطقه دو در رتبه جهارم و منطقه سه در رتبه پنجم قرار دارد.