دشواژه‌ها در آثار ادبي معاصر فارسي؛ (مطالعه موردي آثار صادق هدايت و صادق چوبك)

پژوهش حاضر مي كوشد تا دشواژه ها را در برخي از آثار مشهورادبيات داستاني فارسي واكاوي كند. بدين منظور در اين پژوهش به صورت موردي به بررسي آثار صادق هدايت (كتاب بوف كور و و سگ ولگرد) و صادق چوبك (تنگسير و سنگ صبور) پرداخته شده است. روش پژوهش كيفي كمي و براساس رويكرد وارداف (1992) در زبان‌شناسي اجتماعي است. در پژوهش حاضر انواع دشواژه‌هاي جنسي، حيوانات، خانواده، مذهب، مرگ، بيماري، دشواژه‌هاي عمومي (در برگيرنده حوزه‌هاي كلي و متفاوت از موارد پيشين) مورد بررسي قرار مي‌گيرد. نتيجه پژوهش بيانگر ايبن امر است كه دشواژه‌هاي مربوط به مرگ و حالات رواني - جسمي در آثار هدايت بيشتر از دشواژه‌هاي ديگر به كار رفته ، اما در مقايسه با آثار چوبك از بسامد وقوع كمتري برخوردار است؛ در حالي كه چوبك در آثار خود بيشتر دشواژه‌هاي جنسي، حالات دفعي و حيوانات را به كار برده است. در آثار هر دونويسنده ، مردان درگير ويژگي‌‌هاي رواني و جسمي هستند و دردها و رنج‌هاي خود را با استفاده از دشواژه‌هاي رواني - جسمي و جنسي بيان مي‌كنند. آثار پيكره آيينۀ تمام نماي جهل و بدبختي مردم ايران در آن دوره است. شخصيت‌هاي زن نيز به نوبۀ خود درگير خرافه‌پرستي، جهل و بدبختي بوده و وجوه شخصيتي خود را با استفاده از واژه‌هايي كه مربوط به حالات جنسي و روحي رواني، شكل داده‌اند.