مدل‌سازي تجربي اتلاف ناشي از پسماند مغناطيسي ترفنل-دي در مقادير مختلف فركانس و پيش تنش مكانيكي

يكي از محدوديت‌هاي مهم استفاده از ترفنل-دي در محركه‌ها و حسگر‌ها، اتلاف ناشي از پسماند مغناطيسي آن است كه منجر به كاهش بازده مكانيكي در محركه‌ها و كاهش دقت و كوچكتر شدن محدوده اندازه گيري خطي در حسگر‌ها مي‌شود. در مقاله حاضر، افت توان ناشي از پسماند مغناطيسي در ترفنل-دي و عوامل موثر بر آن مورد مطالعه و مدلسازي تجربي قرار گرفته است. با استفاده از يك مجموعه آزمايشگاهي ابتكاري، رفتار مغناطيسي ترفنل-دي شامل منحني‌هاي پسماند آن در چرخه‌هاي بزرگ و كوچك و در مقادير مختلف فركانس، شدت ميدان مغناطيسي و پيش‌تنش مكانيكي به دست آورده شده است. از منحني‌هاي پسماند به دست آمده به عنوان اطلاعات ورودي در رابطه تحليلي افت توان ناشي از پسماند استفاده شده است. نتايج نشان دهنده آن است كه افت توان ناشي از پسماند با افزايش فركانس ميدان مغناطيسي، افزايش مقدار ماكزيمم شدت ميدان مغناطيسي در هر چرخه پسماند و كاهش پيش‌تنش مكانيكي، افزايش مي‌يابد. سپس يك مدل تجربي مبتني بر پارامترهاي تواني با در نظر گرفتن سه عامل فركانس، شدت ميدان مغناطيسي و پيش‌تنش مكانيكي به منظور پيش بيني افت توان ناشي از پسماند مغناطيسي ارايه شده است، كه اعتبار سنجي اين مدل در شرايط متفاوت و جديد، نشان دهنده دقت قابل قبول آن مي‌باشد. مزيت اصلي مدل تجربي ارايه شده نسبت به مدل تحليلي اين است كه تنها با تعيين پارامترهاي مربوط به شرايط كاري ترفنل-دي، امكان پيش بيني افت توان فراهم مي‌گردد و به منحني‌هاي پسماند مغناطيسي ترفنل-دي به عنوان ورودي مدل نياز ندارد.