آيا پيش تيمار دانه هاي گردو با بازدارنده سرين‌پروتئازي سبب افزايش مقاومت آن ها در برابر زوال مي شود؟

مقدمه: نگهداري بذر در شرايط نامناسب منجر به زوال و كاهش درصد جوانه‌زني مي‌شود. با اين حال از نقش فعاليت‌هاي پروتئازي در طي زوال اطلاع چنداني در دست نيست. در مطالعه حاضر، تاثير فرآيند زوال كنترل شده بر شكستن پروتئين‌هاي ذخيره‌اي و اثرات پيش‌تيمار با مهاركننده پروتئازي فنيل‌منيل سولفونيل‌فلورايد (PMSF) بر درصد جوانه‌زني دانه‌هاي گردو پس از زوال بررسي شد. مواد و روش‌ها: دانه‌هاي گردو كه ميزان رطوبت‌شان با آب (شاهد) يا محلول PMSF در سطح 15‌% و 20‌% تنظيم شده بود به مدت 3 و 6 روز در دماي 45 درجه سانتي‌گراد به منظور زوال كنترل شده قرار گرفتند. نتايج: زوال كنترل شده منجر به افزايش پروتئين‌هاي محلول، شكستن گلوتلين‌هاي 24 19 كيلودالتون، تشديد فعاليت پروتئازي 80 كيلودالتون، انباشت اسيد آمينه كل، پرولين و كربنيلاسيون پروتئين شد. اگرچه درصد جوانه‌زني به ميزان مشابهي در دانه‌هاي شاهد و PMSF كاهش يافت اما دانه‌هاي زوال يافته در PMSF در مقايسه با شاهد داراي محتواي پرولين و اسيد آمينه و گروه‌هاي كربونيل كمتري بودند. بحث: زوال سبب تشديد شكستن ذخاير پروتئيني دانه‌هاي گردو مي‌شود، اما مهار فرآيندهاي پروتئازي بر خلاف ليپازي، تاثيري بر بهبود اثرات نامطلوب فيزيولوژيكي زوال از جمله افت جوانه‌زني نداشته و فقط در سطح بيوشيميايي تا حدي سبب بهبود پاسخ به تنش شده است. شناسايي هر چه بيشتر مسيرهاي متابوليكي فعال شده در طي زوال دانه‌هاي گردو مي‌تواند تصويري كلي از مكانيسم زوال دانه‌هاي گردو را فراهم كند و منجر به ارائه روش‌هايي جهت حفظ كيفيت و زنده‌ماني بيشتر دانه هاي گردو در طي ذخيره‌سازي در انبار شود.